Een schatrijk boek

Soms is een waar verhaal zo bijzonder, dat de verbeelding er weinig meer aan toe lijkt te kunnen voegen. Een giraffe loopt van Marseille naar Parijs. Het is 1827, in Frankrijk had men nog nooit een giraffe in levenden lijve gezien. Die tocht kun je dan beschrijven, het publiek dat in de dorpjes en steden op straat staat om het wonder met eigen ogen te aanschouwen, notabelen die hun beste beentje voorzetten. Maar om zo’n verhaal echt tot leven te brengen, daarvoor heb je meer nodig: personages van vlees en bloed, een landschap dat ademt, een giraffe met een karakter dat zich ontwikkelt. Agnita de Ranitz heeft het allemaal in huis. De meer dan uitgebreide research die ze voor haar boek heeft gedaan, naar alles wat direct en indirect met haar onderwerp te maken had, heeft haar een schat aan details opgeleverd die ze zorgvuldig gedoseerd over de bladzijden strooit. Daardoor leren de Franse zoöloog en de Soedanese verzorger elkaar gaandeweg steeds beter verstaan. Daardoor ook kun je als lezer soms even de stoet halt laten houden om te kijken naar de snikjongen op zijn paard langs de trekvaart, of moet je opzij springen voor de postkoets die in volle vaart voorbij stuift, of word je ’s morgens met koppijn wakker van de slechte wijn die de waard je heeft geschonken. En zit je zelfs in het nawoord nog samen met de geleerde en zijn nieuwe vriend onder de oude Pistacheboom in de Jardin du Roi van de pimpernoten te genieten. Die boom staat er nu nog en is ruim twee eeuwen oud, schrijft Agnita dan. Een rijk en prachtig boek.