Persoonlijk verhaal met ontroerend slot

Ria Schopman opent haar roman met een aantal prachtige observaties. We zien haar hoofdpersoon, Odiel, aan het sterfbed van haar vader. Odiel beseft ze dat ze nu geen vader en geen moeder meer heeft. "Ik ben een wees," zegt ze. "Heeft u nog vragen?" is de reactie van de arts.
Op het dunbevolkte Schotse eiland waar Odiel zich nu uit de drukte van haar bestaan een tijdje terugtrekt, hoort ze verhalen over een meisje, Alea, dat daar al jaren door haar moeder zou zijn opgesloten. Dit personage wordt de katalysator voor Odiels verdriet. Dorpelingen vragen zich af of het meisje geen verzinsel is van de moeder. Odiel gaat op onderzoek uit - en natuurlijk brengt dat onderzoek haar ook dichter bij zichzelf.
"Je kunt je verhaal met anderen delen in beelden, zoals in een droom," leert het meisje haar. Ria Schopman geeft ons met die uitspraak een kijkje in haar keuken: het is zoals zij schijft. Misschien maakt alles in haar boek in feite deel uit van een gedroomde werkelijheid. De helende droom aan het slot die Odiel tot het inzicht brengt dat het de moeite waard is als doodgewone sterveling het leven te omarmen, is daarvan de apotheose. Dat Odiel dit inzicht nodig heeft na het verlies van haar dierbaren, weet Schopman ons intussen ook op ontroerende wijze duidelijk te maken. Een heel mooi boek!