Lezersrecensie
Aangrijpende verhalen
Als ik een verhalenbundel lees, ben ik onbewust op zoek naar een bindend element, een gemeenschappelijke factor. Misschien ten onrechte, want waarom zouden de verhalen per se iets gemeenschappelijks moeten hebben? Toch zullen de meeste auteurs (en uitgevers) streven naar een selectie die thematisch een geheel vormt, naar elementen die het geheel versterken.
Bij De Matrasdrager is dat uitstekend gelukt.
Op de cover staat een beeld van Philip Aguirre y Otegui: Matrasdrager. Het beeld wordt in het titelverhaal in een museum gezien door hoofdpersoon Mathijs. Hij herkent er zichzelf in: een man die het leven als een last ervaart, eronder gebukt gaat. Niet in staat om de situatie te veranderen, slaat hij op de vlucht, maar hij komt tot inkeer: zonder zijn vrouw en kinderen redt hij het niet.
Ook in de andere verhalen hebben de hoofdpersonages het zwaar. De verwachtingen die ze van het leven of van zichzelf hebben worden niet waargemaakt, ze schieten tekort. Het sterkst komt het gevecht dat ze met zichzelf voeren tot uiting in het eerste verhaal - Een waardeloze getuige - en in het laatste - Wiegend op het water.
In het eerste verhaal is optometrist Raymond getuige van een dramatisch voorval wat de meesten zich nog zullen herinneren. Ondanks zijn uitstekende ogen - hij heeft zelf geen bril nodig - is Raymond een waardeloze getuige. Hij klapt dicht, kan met niemand praten over wat hij gezien heeft. De afstand tussen zijn vrouw en kind wordt onmetelijk groot. Toch is zijn blokkade niet het gevolg van de traumatische gebeurtenis waarvan hij getuige was, die vormt hooguit de trigger. Die ‘les’ komt bij mij als lezer behoorlijk binnen: zit ook ik niet gevangen in verwachtingspatronen en uitgestippelde routes? En wat doe ik eraan om dat te veranderen?
In Wiegend op het water, het laatste verhaal, probeert hoofdpersoon Christine een meisje dat met haar moeder voor een oorlog is gevlucht, een beter leven te geven. De omgeving van Christine maakt het haar niet makkelijk, maar ze zet door. Aan het eind blijkt dat Christine die strijd niet alleen voor Kariba leverde, ze vocht ook tegen de demonen uit haar eigen verleden.
Maria Philippens schept in een mooie sobere taal vijf levensverhalen die veel indruk maken. De personages kruipen onder je huid. Je voelt hun goede bedoelingen, hun onvermogen. De last die ze dragen is universeel: allemaal dragen we ons eigen matras.
Bij De Matrasdrager is dat uitstekend gelukt.
Op de cover staat een beeld van Philip Aguirre y Otegui: Matrasdrager. Het beeld wordt in het titelverhaal in een museum gezien door hoofdpersoon Mathijs. Hij herkent er zichzelf in: een man die het leven als een last ervaart, eronder gebukt gaat. Niet in staat om de situatie te veranderen, slaat hij op de vlucht, maar hij komt tot inkeer: zonder zijn vrouw en kinderen redt hij het niet.
Ook in de andere verhalen hebben de hoofdpersonages het zwaar. De verwachtingen die ze van het leven of van zichzelf hebben worden niet waargemaakt, ze schieten tekort. Het sterkst komt het gevecht dat ze met zichzelf voeren tot uiting in het eerste verhaal - Een waardeloze getuige - en in het laatste - Wiegend op het water.
In het eerste verhaal is optometrist Raymond getuige van een dramatisch voorval wat de meesten zich nog zullen herinneren. Ondanks zijn uitstekende ogen - hij heeft zelf geen bril nodig - is Raymond een waardeloze getuige. Hij klapt dicht, kan met niemand praten over wat hij gezien heeft. De afstand tussen zijn vrouw en kind wordt onmetelijk groot. Toch is zijn blokkade niet het gevolg van de traumatische gebeurtenis waarvan hij getuige was, die vormt hooguit de trigger. Die ‘les’ komt bij mij als lezer behoorlijk binnen: zit ook ik niet gevangen in verwachtingspatronen en uitgestippelde routes? En wat doe ik eraan om dat te veranderen?
In Wiegend op het water, het laatste verhaal, probeert hoofdpersoon Christine een meisje dat met haar moeder voor een oorlog is gevlucht, een beter leven te geven. De omgeving van Christine maakt het haar niet makkelijk, maar ze zet door. Aan het eind blijkt dat Christine die strijd niet alleen voor Kariba leverde, ze vocht ook tegen de demonen uit haar eigen verleden.
Maria Philippens schept in een mooie sobere taal vijf levensverhalen die veel indruk maken. De personages kruipen onder je huid. Je voelt hun goede bedoelingen, hun onvermogen. De last die ze dragen is universeel: allemaal dragen we ons eigen matras.
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Gert-Jan van den Bemd
Gesponsord
Terwijl Emmy probeert de raadsels op te lossen die door twee verdwenen tienermeisjes zijn achtergelaten, realiseert ze zich dat ze hen nooit écht heeft gekend. Elke tiener heeft geheimen, maar wie zou ervoor willen moorden?
Twee zussen groeien op in de meedogenloos snel veranderende miljoenenstad Singapore met de hoge verwachtingen van hun moeder. Schrijf je nu in voor de Hebban Leesclub.
Een sinister geheim bedreigt de bekendste Amerikaanse presidentsverkiezingen. De erfgenamen van A.C. Porter is de zesde winnaar van de Hebban Thrillerprijs.
