Onheilspellend

Ik fiets nogal eens over de dijk waarlangs de woonboten liggen zoals beschreven in Wilgeneiland. Het is een mooi weggetje. Wie daar een boot heeft liggen mag zich gelukkig prijzen. Dat is de belangrijkste reden dat ik dit boek heb gelezen, want het is prettig lezen over een omgeving die je kent. Bovendien is aan het begin van die dijk Joop Zoetemelk opgegroeid. Wie weet zou ik over hem iets lezen dat ik nog niet weet.
Natan, het belangrijkste personage in het boek, woont met zijn ouders in een van die woonboten. Hij hoeft door de verhuizing even niet naar school en heeft tijd genoeg om het geheim van het nabij gelegen Wilgeneiland te onderzoeken. Daar zou jaren geleden een schilder/kluizenaar dood in het riet zijn gevonden. Zijn verkrotte woonboot ligt er nog steeds. Natan weet hiervan nog niets, maar voelt dat er iets niet deugt op dat eiland.
Doordat de lezer dat ook niet precies weet, blijf je doorlezen. Alleen is het vervolg tamelijk ingewikkeld met veel gedoe en schimmigheid rond namen, religieuze symboliek, vogels, afkomst, kwaadaardige dorpsbewoners, vetes en afkomsten. Dan wreekt zich het gegeven dat de hoofdstukken zich afspelen in achtereenvolgens 1978, 1992, 1977, 2008, en 1992 met telkens een andere figuur als hoofdpersoon. Dat heeft Van der Werf uiteraard niet zomaar gedaan. Een geheim ontsluier je langzaam, maar in dit geval neemt hij er wel erg ruim de tijd voor.
Mogelijk vinden veel lezers dat prettig en spannend, maar ik werd er ongedurig van, temeer daar het een ernstig boek is met veel diep water, pesterijen, slijmerige waterplanten, dode vogels, geruzie en eenzaamheid. Troostrijk zou zijn als aan het eind alles op zijn pootjes terechtkomt. Maar helaas, dat is niet het geval.