de verschrikking dichtbij

Bijna vernietigd klinkt afschuwelijk en dat wordt dan inderdaad ook beschreven.
Voor mij is het een heel goed boek en het heeft mij ook wat geleerd.
Het is vlot geschreven en leest gemakkelijk. Het is in een paar uur uit te lezen. Maar dat kon ik niet, omdat ik steeds tijd nodig had om datgene wat ik gelezen had te verwerken. Emotioneel heel pittig.
Het leidt ons aan de hand van onder andere dagboek fragmenten langs de oorlogsjaren in een jappenkamp.
Het is niet zo maar een kamp maar wel een van verschrikkelijkste onder leiding van de geesteszieke oorlogsmisdadiger Sonei, die later ook voor zijn misdaden met de dood gestraft is.
Voor hen die de vele kamp-litteratuur hebben gelezen staan er niet zo veel nieuwe feiten in.
Zoals de verhuizing naar het kamp, die steeds meer een gevangenis wordt. Maar ook de vele malen dat de bewoners steeds minder ruimte hebben voor zichzelf. Het kamp werd steeds kleiner terwijl er wel steeds meer vrouwen en kinderen bij kwamen. Barstensvol met tientallen in één huis.
Én de barre hygiënische omstandigheden, waarbij de riolen met de hand steeds weer ontstopt moeten worden.Én de grote hoeveelheid straffen zoals de urenlange appèls in de zon en de steeds kleiner wordende voedsel rantsoenen.Én de toename van de allerlei ziektes als dysenterie, berrie berrie en malaria.Ook natuurlijk het verdriet door het vertrek van de jonge jongens en later ook de honden die zelfs ook dood gelagen werden.
Verschrikkelijk, afschuwelijk, onmenselijk...eigenlijk zijn er geen woorden om deze ellende goed te omschrijven.
Deze dingen maken het nog geen goed boek. Wat het wel tot een goed boek maakt is dat hele gedeeltes in een romanvorm geschreven zijn.
Hierdoor wordt het beleven van de gebeurtenissen intenser en indringender.
Heel goed invoelbaar wordt het hoe iedereen door zo'n soort leven verandert. De moeders worden magere en haast levenloze zombies. En alle ellende wordt ook op elkaar afgereageerd.Met als resultaat in een intens gevoel van schuld en minderwaardigheid.
Het wordt begrijpelijk dat het vrijwel onmogelijk is om deze veranderingen van je af te schudden.
Ik zelf heb ook in jappenkampen gezeten en wel op de hele jonge leeftijd van 0 tot drie jaar. Bewuste herinneringen heb ik niet. Het boek is voor mij een hulp in de zoektocht naar mijn eigen geschiedenis. Ik begrijp nu nog beter waar mijn gevoel van de mindere te zijn vandaan komt én ook mijn intense afkeer van dé autoriteit.
Het is een verschrikkelijk afschuwelijk boek, goed en behulpzaam.

GG.