Je zit als het ware zelf voortdurend onder het stof

De vlucht leest als een bijzonder boek. Het verhaal is bijzonder in die zin dat er heftige dingen gebeuren in een korte periode. Carrasco geeft het vorm door beschrijvingen die je direct in de omgeving plaatsen waarin het zich afspeelt. Apart is dat de namen niet zijn genoemd van de hoofdpersonen. Hij beperkt zich tot: de geitenhoeder (die niet alleen zijn geiten hoedt, maar ook de jongen), de jongen (die op de vlucht is) en de rechter (die zich wil laten gelden).
Het is niet echt duidelijk waarom de jongen op de vlucht is geslagen of waarvan hij wordt beschuldigd.
De manier van beschrijven spreekt aan. Je zit als het ware zelf voortdurend onder het stof van de stoffige vlakte waar het verhaal zich afspeelt..
De metaforen die Carrasco gebruikt schieten regelmatig door en spreken daardoor niet altijd aan.
Zijn slotzin is fenomenaal. Als het eindelijk toch eens een keer gaat regenen besluit Carrasco met:
Daarna liep hij weer naar de deur en bleef daar zolang het regende staan kijken hoe God voor even de duimschroeven wat losser draaide.
Zoals gezegd: fenomenaal!!