Siddartha

Wat een prachtige pelgrimstocht!
Bijzonder, spiritueel, wijs!
Taalgebruik soms een beetje zoet, maar het is tenslotte geschreven in 1922 (in de jaren 60 in Nederland verschenen). Maar wat een prachtige beschrijvingen, bespiegelingen en wijsheden! Een prachtige ontwikkelingsroman waarin twee kinderen opgroeien tot volwassenheid en uiteindelijk oude mannen worden.
De wijze waarop Siddhartha afscheid neemt van zijn vader is indrukwekkend. Ook hoe hij elke keer in zijn leven andere beslissingen neemt, behalve bijzonder is het ook telkens weer teruggaan naar de rode draad, op zoek naar Om, op zoek naar de verlichting.

Govinda wordt boeddhistische monnik, Siddhartha volgt wel de wijsheid van het boeddhisme, maar wordt geen monnik en volgt zijn eigen weg.
Mooi en wijs verhaal met literaire mooie beschrijvingen, bijvoorbeeld naar aanleiding van leven in rijkdom:
Ook eigendom en bezit en rijkdom, hadden hem al gauw tot hun gevangene gemaakt, waren geen speelgoed en spel meer voor hem, waren tot keten van last geworden.

Ander fragment:
Hoe lang was het nu al geleden dat hij die stem gehoord had, hoe lang had hij al niets hogers meer bereikt, hoe vlak en leeg was steeds zijn levensweg geweest, zonder hoger doel, zonder dorst, zonder verheffing, met kleine genoegens tevreden, maar onbevredigd!


Dit boek is echt de moeite waard, met name om de inhoud. Prachtig. Het brengt je terug naar de essentie. Waarom lopen we allemaal zo hard te rennen zonder te zien wat het leven inhoudt?
Misschien wel de mooiste wijsheid uit dit verhaal:
Siddhartha zei tegen Govinda: ‘Wat zou ik u, eerwaarde, wel kunnen zeggen? Misschien dat u al teveel zoekt? Dat u door al dat gezoek niet aan vinden toekomt?’

… en de veerman zet ons telkens weer over, naar een volgend stukje in ons leven!