Alsof iemand eindelijk zegt wat ik zelf niet kan.

Ik zit al een tijd midden in rouw. Niet het soort dat snel slijt, maar het stille soort dat aan je blijft kleven. '
Rauwe Rouw was voor mij als een zachte hand op m’n schouder. Geen grote beloften of hoopvolle eindes, maar herkenning. En dat is precies wat ik nodig had. De gedichten zijn klein, maar groots in gevoel. Soms las ik er maar één per dag. Soms meerdere achter elkaar. Er staan zinnen in die ik niet eens hardop durf te zeggen, maar die me recht in mijn binnenste raakten. Echt mooi en treffend geschreven. Ik zal er regelmatig in terug bladeren.