Recensie Laten wij aanbidden

Met Laten wij aanbidden zet Ann-Marie MacDonald een indrukwekkend en dramatisch familiedrama op papier. Het verhaal speelt rond 1900 in Cape Breton Island. Pianostemmer James trouwt met zijn kindbruidje Materia en haar ouders zijn daar heftig op tegen. Het stel wordt verbannen naar een huis op een klif. En dan begint een indrukwekkende geschiedenis, de geschiedenis van de familie Piper.

Wanneer het stel drie kinderen op de wereld zet, zijn ze op elkaar aangewezen. Later komt daar, op onverwachte wijze, een vierde kind bij. Iedere personage wordt uitermate sterk door MacDonald tot leven gewekt, waardoor je je als lezer al snel betrokken voelt bij deze familie, een familie waarvan ieder lid knokt voor een een leuk en menswaardig leven. De vier kinderen; Kathleen, Frances, Mercedes en de kleine Lily, beschikken stuk voor stuk over bijzondere eigenschappen. Het zijn diezelfde eigenschappen die ervoor zorgen dat het verhaal bijzondere en onverwachtse wendingen krijgt. Kathleen, de oudste, studeert voor Opera, Francis is een meisje wat veelvuldig liegt maar waar je toch compassie mee hebt en Mercedes is gelovig en manipuleert. Wanneer uiteindelijk de kleine Lily ten tonele verschijnt wordt al snel duidelijk dat zij beschikt over een paranormale gave.

Het boek bevat veel gedetailleerde omschrijvingen, waardoor beeldvormingen als vanzelf op je netvlies verschijnen. Daarin zit dan ook volgens mij de kracht van het verhaal. Héél langzaam, maar desalniettemin ijzersterk, val je als lezer van het ene familiedrama in het ander familiedrama, hangt het als een donkere wolk boven je hoofd en kleeft als stroop aan je lijf.

Met Laten wij aanbidden heeft Anne-Marie MacDonald me (totaal onverwachts) weten te verrassen. Het is intensief, meeslepend en verrassend. En dat waren voor mij genoeg elementen om ervan te genieten!