Recensie De eenzaamheid van de priemgetallen

Volgens mij willen zowel lezers al mensen in het boekenvak af en toe een lekker spectaculair debuut. Daar kan iedereen dan over jubelen, elkaar high-fives geven. De lezer, de boekhandelaar en de uitgever smult en iedereen is blij en tevreden. De nog maar 26-jarige Italiaan Giordano bedient iedereen op zijn wenken. Het boek is in Italie een hit en in veel talen vertaald en volgens mij in Nederland ook een aardige bestseller aan het worden.

Jammer dat het dan toch een beetje tegenvalt al is het maar waar je het boek op beoordeelt. Het leest lekker weg, het is origineel en het is vooral een bijzonder boek als je het afzet tegen de leeftijd van de auteur. Hij lijkt redelijk diep te graven en heeft opvallende hoofdpersonen tot leven gewekt. Een man en een vrouw die beiden in hun jeugd iets bijzonder traumatisch hebben meegemaakt waarvan we in de openingshoofdstukken deelgenoot worden gemaakt. Daarna verloopt hun leven volgens de lijnen van dat trauma, ze zijn gehavend en dat levert vooral problemen op in hun sociale leven. Maar o wonder, bij elkaar vinden ze herkenning en dat had een mooie oplossing kunnen zijn. Toch lukt zelfs die relatie niet want ze blijven priemgetallen. Een leuk gevonden metafoor voor mensen die los zijn geraakt van de anderen en gedwongen altijd apart en geisoleerd blijven.

Het is vakkundig opgeschreven maar vooral heel erg schematisch en bedacht. Ik snap ergens de populariteit van het boek wel, de schrijver ziet er ook nog eens bijzonder smakelijk uit en heeft alles mee voor talkshows en andere openbare optredens.
En het verhaal lijkt heel diep te gaan. Maar ik ga er niet in mee, ik vind het teveel voorgeprogrammeerd, te bedacht en de emoties raken me niet. Het is geen vervelend boek om te lezen maar het blijft toch vooral hangen in een kunstje dat slim en handig is uitgevoerd maar waarvan ik als lezer te goed begrijp hoe het is bedacht. Een beetje alsof je achter de schermen met Hans Klok mee mag kijken.