On-Nederlands mooi!

Dit had gemakkelijk een bouquetreeksroman kunnen worden. Maar dat deed het niet. Wat een prachtig taalgebruik("Wanneer het zonlicht als een inktvlek uitloopt in de lucht"), wat een boeiende verhaallijn.Tot het einde van het boek blijf je onzeker of de twee geliefden met elkaar verder durven gaan ondanks alles wat hen zou kunnen scheiden.

De hoofdpersonen Olievier en Sophie, afgekort Fie, worden je in de loop van het verhaal dierbaar. Je wilt graag dat het goed afloopt, je leert hen steeds een beetje beter kennen; je wilt weten hoe het verder gaat met hen. En dan blijf je dus doorlezen, nog even deze bladzijde enzovoort, enzovoort. Dit alles tegen de achtergrond van het universiteitsleven in Parijs. 

Maar dit boek kun je niet snel lezen. Alle prachtige metaforen, dwingen je langzaam te lezen, de zinnen te proeven op je tong, te laten klinken in je hoofd, te zien met je eigen ogen...Daarom noem ik dit boek on-Nederlands. Het staat in zo'n scherp contrast met de Nederlandse boeken van de laatste tijd die vaak uitblinken in kort, krachtig, niets verhullend taalgebruik. Heel af en toe bedient Bregje Hofstede zich hier ook van, maar het is altijd functioneel en passend binnen het verhaal. 

Tot slot: de indeling in korte hoofdstukken leest heel prettig. Steeds moet je even schakelen doordat het perspectief van de verteller verandert. Dat houdt de lezer scherp.

Voor de liefhebber van liefdesgeschiedenissen is dit boek echt een aanrader. Ik heb er van genoten! Geweldige debuutroman: niets meer aan toe te voegen.