Je vader heeft liever gelijk dan geluk.

Negentien was ik en vreselijk verliefd. Voor de eerste keer. We zagen elkaar elk weekend. Na een maand of vijf maakte ze het uit. Verschrikkelijk. Maar dat ze er als verklaring bij gaf, dat ik moest begrijpen dat de periode tussen de weekenden te lang was en dat ze daarom midweeks wel een ander moest kussen, verviervoudigde toch wel mijn periode van liefdesverdriet.

Waarom vertel ik dit? Omdat Martin Bons in zijn boek "De weg omhoog" op een soortgelijke maar nog heftiger manier totaal uit het lood raakte.  Hij vertelt hoe de Tourwielrenner Iban Mayo en de Alpe d'Huez hem weer uit de put haalde. Martin beschrijft wat voor hem, voor mij en veel andere mannen een prachtige uitdaging is: een mooie fiets en daarmee een berg beklimmen. De berg aanvallen, aldus het wielerjargon. Daar zijn mooie boeken over verschenen, van Wilfried de Jong, Tim Krabbé, Dirk-Jan Roeleven, Bert Wagendorp, etc. Zij houden van de fiets en het fietsen; leest hun boeken!

Met plezier begon ik dan ook aan "De weg omhoog". Het begint goed; de omslag is mooi en er staat een fiets op. Als je de inhoudsopgave ziet denk je: allemaal korte verhalen, net als Wilfried de Jong dat doet. Maar nee, al gauw ontdek je dat er 2 rode draden in het verhaal zijn. De ene is de passie van Martin om de Alpe  d'Huez te beklimmen, wat hij al 60 keer deed. De ander betreft een andere weg omhoog, die van een eenvoudige jongen uit een arbeidersmilieu die door een enkele opmerking van rijkeluisvriendjes besluit om zijn wereld te ontvluchten en met veel doorzetten een universitaire studie te doen. Die twee rode draden weet de schrijver knap met elkaar te vervlechten.

Het verhaal beslaat één rit op de Alpe d'Huez omhoog: op ongeveer 49-jarige leeftijd wil Martin een nieuw persoonlijk record vestigen. En elke bocht  grijpt hij aan om herinnering aan een wielrenner of een bekende persoonlijkheid op te halen. Of een hoofdstuk uit zijn persoonlijk levensverhaal op te dissen. In het begin lijkt het wat hak-op-de-takkerig, maar gaandeweg zie je de lijn in het verhaal. Martin moet wel een serieus man zijn, want er is niet veel te lachen in het boek. Maar het is boeiend om te lezen hoe hij de overstap maakt van het arbeidersmilieu naar een leven tussen bekende Nederlanders, met andere ambities, verjaardagsfeesten, tv-programma's, muzieksmaak enz. enz.

Als u wilt weten of het lukt: het persoonlijk record en ook het evenwicht in het nieuwe leven, lees dan snel "De weg omhoog". 

De mooiste zin: "Je vader heeft liever gelijk dan geluk".