Knappe opbouw en verrassend einde

Tine Bergen studeerde Germaanse talen en antropologie en is journaliste. Ze heeft ondertussen reeds verschillende boeken op haar naam staan, jeugdboeken, fictie en non-fictie.
Ook nu moet ik zeggen dat ik zeer onder de indruk ben van de taalvaardigheid en kundigheid van Tine Bergen. Er komt slechts zelden een boek voorbij dat die indruk nalaat maar deze auteur slaagt daar keer op keer in.
De manier waarop het boek opgebouwd is, is zeer knap en er is duidelijk goed over nagedacht. De lezer wordt in het verhaal gezogen, stap voor stap. In feite is de ondervraging van Flo door de politie het startverhaal en dit is dan de kapstok waaraan de gebeurtenissen van de vorige maanden gehangen zijn, met naadloze overgangen, ook een kunst om dit zo vlot te laten verlopen. De twee delen zijn gemakkelijk uit elkaar te houden door de cursieve en gewone druk. Mooie constructie.
Het is de belevingswereld van Flor die we lezen met betrekking tot de gebeurtenissen en daarmee is de term psychologisch op zijn plaats hier. Flor wordt helemaal uitgewerkt, de andere personages niet. Nu was dit ook niet de bedoeling, het verhaal gaat uiteindelijk over Flor en komt hierdoor zelfs helemaal tot zijn recht. Het enige wat me soms stoorde was de houding van de ondervragende politieagente, zij kwam bevooroordeeld over en de vaak agressieve manier waarop ze Flor ondervroeg, leek me minder realistisch, maar echt oordelen hierover kan ik dan ook weer niet, zover reikt mijn ervaring niet.
En dan komt daar het einde, bam! Zeggen dat het een verrassend einde heeft is een understatement. De lezer blijft verbluft en misschien zelfs een beetje wezenloos achter.
Vissen praten niet is zo een boek waarvan je onder de indruk bent en dat nog een tijdje in je gedachten rondspookt. Tine Bergen heeft waarlijk talent in het schrijven van boeken, knappe opbouw, een verbluffend einde en een taalrijke schrijfstijl. Je kunt het of niet.