Korteverhalenroman vol absurde humor

'Flessenhart' is een literaire roman in een bijzondere vorm: een serie hele korte verhalen, die samen een periode uit het leven beschrijven van een enigzins doelloos levende schrijver die teveel van rosé en sigaretten houdt.

Voordat ik aan het boek zelf begonnen was, moest ik al lachen. Zo krijg je 'leesinstructies voor een optimale ervaring' met locatiebeschrijvingen voor het lezen van de verschillende hoofdstukken. Aan de opdracht 'pag 72 tot 74 in de trein' heb ik me keurig gehouden, maar 33 pagina's lang op het toilet ging me iets te ver. Ook de aanwijzing steeds maximaal zes minuten aan een stuk te lezen vond ik niet haalbaar. Die korte verhalen van gemiddeld een pagina lang, consumeer je net als een rol koekjes, iedere keer denk je: 'Nou ja, nog ééntje dan.'

De verhalen zelf hebben een droge, vaak bizarre humor. De observeringen zijn soms heel scherp, er is veel zelfspot en af en toe is het een beetje ranzig. Deels zijn de verhalen autobiografisch en realistisch, andere stukjes zijn absurd en surrealistisch. Of eigenlijk zijn ze het altijd allebei, maar het is een schaal en sommige verhalen zijn vooral het een of het ander.

Ergens halverwege dacht ik wel even, oké, maar waar gaat het nu eigenlijk over? Gelukkig kwam de auteur vrij snel met een oplossing. Op verschillende plekken wordt op meta-niveau naar de tekst gekeken en zo is er ook een kort verhaal met de titel 'Intermezzo'. Dat kondigt het einde van het boek aan en benoemt waar het voornamelijk om gaat: 'Vindt de hoofpersoon een oplossing voor de grote zwarte leegte die hij in zich heeft?'

En terwijl ik deze recensie schrijf, pakt mijn vriend het boek op, leest de eerste verhalen en lacht steeds hardop. En ik snap waarom.