Hilarisch met kern van waarheid

Na mijn positieve ervaring met zijn debuut De Retraite had ik hoge verwachtingen van het nieuwe boek van Kees Postma en hij stelde absoluut niet teleur.
Een doodgewone dominee wordt gevraagd als hoofdspreker op de Hemel op Aarde conferentie, voor doorgewinterde christenen beter bekend onder een andere naam. Dat roept niet zulke christelijke gedachten op, die misschien stiekem ook in het hart van andere voorgangers leven. Gevoelens die hij eerlijk deelt in zijn dagboek en haarscherp, maar met veel humor worden blootgelegd. Ze worden niet veroordeeld, maar erkend om daarna mee te kunnen afrekenen.
Realistische tegenhanger van de dominee is zijn vrouw Moniek. Zij spiegelt hem en houdt hem met beide benen op de grond. Ook heeft hij een soort bevriende coach, Marcel. Beiden vinden dat hij over lijden moet spreken, een onpopulair onderwerp waar de dominee niet op zit te wachten.

Maar dan gebeurt er iets in het dorp wat hem verandert. Een ontroerend moment waarop de hemel de aarde raakt, maar tegelijk is het een gebeurtenis waar geloof botst met realiteit, pijn met heelheid, verlangen met berusting. Een serieuze noot in dit vermakelijke verhaal. Want dan blijkt de gebrokenheid van de schepping en wordt er richting gegeven in hoe we om mogen gaan met lijden en ziekte, iets waar we allemaal mee te maken krijgen. Heel gedurfd om dit serieuze thema een plek te geven in dit verhaal.

Hoewel het boek draait om de zelfreflectie van de dominee met zijn zelfverzekerdheid en onzekerheden, zitten er voor de aandachtige lezer belangrijke geloofslessen in. Geniet verder vooral van het op de hak nemen van alle christelijke gewoonten en gebruiken. Het uitvergroten van onze christelijke tradities werkt hilarisch, maar bevat zeker een kern van waarheid. Zo moest ik hartelijk lachen om de nieuwsbrief waarin vooral de positieve hoogtepunten genoemd worden, waardoor je eigen geloofsleven ineens weinig waard lijkt en de moeite om Gods stem te verstaan terwijl het niet duidelijker had kunnen zijn.

Eén nadeel: het boek is te dun. Graag had ik meer rustig gekabbel tussen de grappen door gelezen. De Hemel op Aarde conferentie is een dagboek vol herkenning, vaak borrelt er een lach op en daarna krijg je ineens een brok in je keel. Kees Postma heeft een uniek talent om zijn verbeeldingskracht te gebruiken om op humoristische wijze zijn eigen ervaringen te delen. Zijn humor werkt heerlijk relativerend en daarvan zouden we wel meer kunnen gebruiken in de christelijke wereld.