Vriendschap, vergeving en geluk

Het verhaal wordt verteld vanuit Dottie. De manier waarop geschreven is, leest als een terugblik van een oude dame die door haar fotoalbum bladert. De toon is enigszins kinderlijk. Het speelt zich af in 1963-64 en die tijdsgeest wordt goed weergegeven met The Beatles, plaatjes kopen, de jukebox en het rustige nietsdoen. Er wordt vreemd gekeken naar meisjes die meer ambities hebben dan alleen huisvrouw zijn. Ook de sfeer van de badplaats Brighton komt goed naar voren: de zee, kinderen met emmers en schepjes die terugkomen van een dagjes strand, kleine winkeltjes met plastic windmolens op de boulevard en wormen zoeken als het eb is. De manier waarop Dottie, haar broer, zus en ouders met elkaar omgaan is heel plagerig en mopperig, maar als het nodig is zijn ze er voor elkaar. Heel grappig vond ik de scène met de nepwimpers. Maar het verhaal is ook heftig waardoor de tranen soms hoog zaten. Eigenlijk vond ik het een dramatisch verhaal. Ik moest denken aan de uitspraak: Wie voor een dubbeltje geboren is, wordt nooit een kwartje. Niet dat de hoofdpersonen arm waren, maar wel hoe moeilijk het is om uit een bestaande situatie te komen. Ook leerde ik dat geluk niet iets is wat je moet uitstellen, want het kan je zomaar afgenomen worden. Een verhaal over vriendschap, vergeving en tevreden zijn.