De gruwelijkheden van de oorlog

Dov, Yitzhak, Sarah en Avrum wonen met hun ouders op een boerderij in de Karpaten als de Tweede Wereldoorlog uitbreekt. Het Joodse gezin wordt op de trein gezet naar Auschwitz. Daar raken ze elkaar kwijt. De 15-jarige Yitzhak komt terecht in kamp Zeiss en zijn oudere broer Dov gaat naar Jawarzno. Ze krijgen te maken met luizen en zweren, wrede soldaten en dodenmarsen, maar vooral de honger is vreselijk. Later ontmoeten ze elkaar weer in kamp Buchenwald. Zonder elkaar hadden ze het wellicht niet overleefd. Na de oorlog worden ze zwaar getraumatiseerd opgevangen en moeten ze weer leren leven. “We praatten als gewone mensen, maar ons hart was gebroken.” Omdat ze geen plek meer hebben om te wonen, vertrekken ze naar Israël om met andere Joden te gaan wonen. Ook hier is het moeilijk om te aarden, want deze mensen hebben niet meegemaakt wat zij hebben meegemaakt en zij vragen zich af waarom de Joden zich niet verweerd hebben. “Voor de Duitsers waren wij vuilnis, in Israël schapen.” De oorlog heeft nog elke dag effect op de levens van de twee broers. Bij bepaalde geuren of geluiden komen herinneringen terug. “Perrons zijn geen goede plek voor Joden.” Sowieso blijven ze liever dichtbij huis, want wellicht is je thuis verdwenen als je terugkomt. De schrijfster ontmoette Yitzhak in Israël toen hij bij hen kwam wonen en ze hielden contact. Het duurde zestig jaar voordat hij en zijn broer deze herinneringen konden delen. Het wordt beschreven zoals zij vertelden, ongekuist. Het verhaal geeft een goed beeld van de oorlog, maar ook van de gebeurtenissen erna. Twee broers uit Auschwitz is voor lezers die het aandurven de gruwelijkheden van de oorlog onder ogen te zien.