Moderne gelijkenis

Terri Blackstock kennen we van romans als Moordblog, Op de vlucht en Onverdiend: spannende, snelle verhalen. Verloren dochters is een iets rustiger en serieuzer genre.
Wanneer de ouders van de driejarige Lizzie en Kara gestorven zijn, blijven zij als rijke erfgenamen achter. De rechter wijst de tweeling toe aan hun onbekende grootouders, waar ze in armoede opgroeien omdat Deke en Eloise alles vergokken en geen aandacht voor hen hebben. Het is schrijnend om te lezen hoe hun leven steeds verder achteruit gaat. Hun stiefmoeder Amanda moet voor hun erfenis zorgen totdat ze achttien zijn. Geduldig, liefdevol en volhardend blijft zij achter de schermen voor hen zorgen, omdat ze het hun vader heeft beloofd. Als ze eindelijk hun achttiende verjaardag vieren, mogen ze zelf een keus maken, maar welk verhaal geloven zij?

Het verhaal wordt verteld door Kara, dat vond ik bijzonder gekozen. Meestal is de hoofdpersoon degene die de juiste keuzes maakt, maar Blackstock laat haar hoofdpersoon diep zakken voordat het beter wordt. Dit perspectief maakte het verhaal interessanter. De band tussen de tweeling is hecht, toch zijn ze heel verschillend. Het verhaal is hier en daar wat stereotiep, maar ik vond het een goed bedacht concept, met een boodschap die misschien vooral duidelijk is voor de christelijke lezer: de erfenis die voor ons klaarligt, God die Zijn liefde onvoorwaardelijk aanbiedt en de vrijheid om een keuze te maken. Het einde ging wat snel en had ik liever nog iets verder uitgewerkt gezien.