Knap van Mankell is dat hij dit boek laat beginnen als een soort vervolg van De witte leeuwin. Hij beschrijft op indrukwekkende wijze hoe Wallander in de vernieling is geraakt, probeert met zichzelf in het reien te komen en laat hem dan op knappe en menselijke wijze de draad weer oppakken. Wallander lijkt zijn leven te hebben gebeterd en is minder solistisch maar op het einde van het verhaal, wat erg goed is maar niet zo verrassend, vervalt hij toch weer in zijn oude fout. Zeker weer een aanrader en in mijn beleving vier sterren.