Zeer beeldend geschreven, maar te gruwelijk

Het boek heeft een vrij gruwelijke foto op de cover, maar in de ogen van de vrouw lijkt verdriet te zitten.
Daardoor verwachte ik een gruwelijk boek met een menselijk component erin.
De eerste hoofdstukken trekken je direct mee het horrorachtige in en in veel hoofdstukken daarna wordt dit alsmaar meer.
Het menselijke komt vooral van de relatie van Marcos met zijn vader; in die gedeelten zitten een aantal mooie scènes.

Het mag duidelijk zijn dat ik het aantal gruwelijke scenes teveel vind en het daardoor bijna horror wordt.

In feite is dat een compliment voor de schrijfster, ze kan heel beeldend schrijven. Haar stijl is wat afstandelijk, zakelijk, maar dat past wel bij dit verhaal. Enige afstandelijkheid heb je nodig om het verhaal te kunnen lezen.

In eerste instantie ben ik meegegaan in het verhaal, omdat de hoofdpersoon Marcos een menselijke kleur aan het verhaal geeft. Hij lijkt niet te geloven in de actuele situatie en mijmert over de verloren gegane tijd, waarin er nog dieren waren .
Maar gaande weg verschuift zijn rol van een menselijk gezicht naar ook een gebruiker zoals de anderen.

Het einde komt als een mokerslag, waarin het menselijke eigenlijk alleen nog bij Jazmin aanwezig is.