Lezersrecensie
Vrij – Een verhaal over vriendschap en hoop
De Amerikaan Willy Vlautin is naast schrijver (van 4 romans)
eveneens singer-songwriter van de band Richmond Fontaine, die
bekend staat om hun ijzersterke teksten van de songs. Ook de boeken
van Vlautin werden met lovende kritieken ontvangen ontvangen en
meerdere malen geëerd met prijzen. Vlautin benoemd de personages in
zijn boek vrij rechtstreeks en wind er geen doekjes om, maar is
oordeelvrij in zijn beschrijving. Hij laat vrij snel zien hoe
iemand zich in kan leven in een andee persoon en zich daarmee
verbonden voelt. Het lijkt wel of Vlautin de personages zelf op
zijn netvlies heeft staan, zo goed, rechtstreeks en ongecompliceerd
beschrijft hij deze.
Het verhaal zelf gaat over Leroy die als soldaat gewond is terug gekomen uit de oorlog in Irak. Hij is na een mislukte zelfmoordpoging terecht gekomen in een verzorgingshuis voor gehandicapten; niet eens zozeer in een tehuis voor oud-strijders, zoals je misschien zou verwachten. Er zijn slechts twee mensen die hem regelmatig bezoeken (zijn verpleegster, Pauline en een nachtwaker, Freddie). Tussen deze drie personen ontwikkelt zich een diepe vriendschap die regelmatig ontroert. In het boek beschrijft Vlautin vooral het gewone leven. Het zijn gewone, zeer herkenbare mensen die opgevoerd worden en gevolgd worden. Dat met name maakt het verhaal en de karakters van de mensen zo boeiend en meeslepend. Het is op deze manier echt een boek geworden dat je niet zomaar weg legt, maar waarin je geboeid blijft lezen om de mensen in het verhaal te volgen.
Vlautin heeft met dit werk een boek afgeleverd dat heel erg boeiend is, zonder vervelend, cynisch of ironisch te zijn en zeer aansprekend is voor lezers die sterke, goed beschreven karakters waarderen en een verhaal om zijn eenvoud en schoonheid lezen.
Het verhaal zelf gaat over Leroy die als soldaat gewond is terug gekomen uit de oorlog in Irak. Hij is na een mislukte zelfmoordpoging terecht gekomen in een verzorgingshuis voor gehandicapten; niet eens zozeer in een tehuis voor oud-strijders, zoals je misschien zou verwachten. Er zijn slechts twee mensen die hem regelmatig bezoeken (zijn verpleegster, Pauline en een nachtwaker, Freddie). Tussen deze drie personen ontwikkelt zich een diepe vriendschap die regelmatig ontroert. In het boek beschrijft Vlautin vooral het gewone leven. Het zijn gewone, zeer herkenbare mensen die opgevoerd worden en gevolgd worden. Dat met name maakt het verhaal en de karakters van de mensen zo boeiend en meeslepend. Het is op deze manier echt een boek geworden dat je niet zomaar weg legt, maar waarin je geboeid blijft lezen om de mensen in het verhaal te volgen.
Vlautin heeft met dit werk een boek afgeleverd dat heel erg boeiend is, zonder vervelend, cynisch of ironisch te zijn en zeer aansprekend is voor lezers die sterke, goed beschreven karakters waarderen en een verhaal om zijn eenvoud en schoonheid lezen.
2
Reageer op deze recensie