mooi boek

Het boek is erg goed geschreven, mooie lange poëtische, maar ook filosofische zinnen. Soms moet je stukken hardop lezen om de tekst te volgen. Het gaat over een groep mensen, ze wonen in een oude uitgestorven kolonie. Niets in deze omgeving is mooi. De mensen zijn lelijk, in gedrag en uiterlijk. De huizen zijn verwaarloost en stinken naar schimmel. Het regent doorlopend en alles is modderig en nat. Toch wordt deze lelijkheid heel mooi beschreven.
De hoop wordt gevestigd op Irimias en zijn hulp Petrina...
'ze hoefden nog een paar uurtjes te wachten tot Irimias en Petrina er zouden zijn om een einde te maken aan die jaren lange misere, en die klamme stilte te verjagen, die geniepige doodsklokken bij de ochtendschemer, die de mensen zelfs uit hun bed joegen zodat ze daarna badend in het zweet machteloos moesten toezien hoe alles naar de verdommenis ging'.
Irimias betoverd de kolonie, mensen putten hoop en hij weet ze naar een ander plan te tillen, ze komen in beweging...
' Want zo-even heb ik begrepen dat er tussen mij en een kever, een kever en een rivier, een rivier en een schreeuw over die rivier, geen enkel verschil is. Alles functioneert in het luchtledige en zonder zin, opgehangen en dwangmatig slingerend in een tijdloze beweging, en slechts onze verbeelding, niet het eeuwige falen van onze zintuigen, verleidt ons steeds te geloven dat we ons omhoog kunnen werken uit de krochten van de ellende'
De vraag is waar het eindigt, dit soort zinnen maken dit boek heel mooi.