Sandwichvrouw

Sandwichvrouw van Allison Pearson is het vervolg op Hoe krijgt ze het voor elkaar. De kinderen van Kate zijn mondige pubers geworden. Zij hebben hun problemen op school en met de social media. Kate’s moeder en schoonouders vragen ook haar zorg. Haar man Richard zit midden in een midlifecrisis en is ontslagen. Hij neemt een sabbatical en gaat in therapie bij een jonge therapeute. Omdat het gezin is verhuisd en het huis moet worden opgeknapt, moet Kate weer aan het werk. Ze solliciteert bij het bedrijf waar ze eerder gewerkt heeft. Ze is een bijna 50-jarige vrouw in de pre-menopauze, maar ze trekt zeven jaar van haar leeftijd af om de baan te krijgen. Al met al heeft ze enorm veel ballen in de lucht te houden.
Dat lukt haar met vallen en opstaan. Ze maakt huiswerk voor haar dochter, regelt een kerstcadeau voor haar zoon, zorgt dat de aannemer de keuken voor kerst geïnstalleerd heeft en is succesvol in haar nieuwe baan. En ze heeft en passent nog te dealen met haar oude liefde, die weer contact met haar opneemt.
Sandwichvrouw is geschreven in de ik-vorm in de vorm van een dagboek afgewisseld met mailwisselingen. Het is een super geestig en vooral heel herkenbaar verhaal voor veel vrouwen in de leeftijd van Kate. Af en toe vraag je je wel af hoeveel problemen een mens kan hebben en is het wat over de top, maar toch heb ik regelmatig hardop zitten lachen bij het lezen en had ik soms ook een brok in m’n keel, omdat ik zo met Kate meeleefde. Zo’n verhaal helpt je je eigen zorgen en problemen te relativeren.
Het boek is een echte feelgood roman met een eind goed, al goed-einde. Ik vond het een feest der herkenning en heb genoten van Sandwichvrouw.