Van donker naar licht

Nietsvermoedend ben ik al lang niet meer als ik een boek van Dietske Geerlings opensla en het leesavontuur begint. Wel vol verwachting. Het is alsof ik als lezer haar web van woorden word ingezogen, het web weeft zijn draden langzaam maar zeker om me heen en voor ik het weet wil ik het boek alleen nog maar uitlezen; ik kan er niet meer uit, zit vast in het zorgvuldig gesponnen web. Nee, geen spannende intriges, geen ingewikkelde opbouw naar een plottwist. Wel diepgaande overpeinzingen van de hoofdpersonages die allen verwikkeld zijn in hun persoonlijke strijd hun leven te leven en het verleden te rechtvaardigen. Met tijdsprongen en vanuit wisselende perspectieven ontvouwt zich langzaam hoe die ene gebeurtenis de personages getekend heeft, gevormd heeft, alleen kennen ze elkaars zielenroerselen niet, draaien ze in hun eigen rad de voortdurende rondes van licht naar donker naar licht. Dat raakte mij het meest: het steeds maar weer uitkomen op het onvermogen de ander te kennen, misschien zelfs wel het onvermogen zichzelf te kennen.
In prachtige bewoordingen, poëtisch dansende zinnen volgt de lezer de personages in hun onmacht. Beklimt de lezer de heuvel met hen mee, opent de deur van de kapel en vindt daar niets meer dan menselijke onmacht. Donker? Ja, zeker. Licht? Ja, in de aanraking is licht, maar voor even, voor een kortstondig moment dat in het geheugen gegrift blijft. Ook dit werk van Geerlings is zorgvuldig gecomponeerd, raakt vele thema's die ertoe doen en heeft mij opnieuw getroffen door de schoonheid van haar taal. In verwarring blijft ik achter als lezer, wetend dat ik bij eerste lezing heel veel gemist heb van dit ingenieuze wentelen van donker naar licht. Ik heb me nog lang niet ontworsteld aan het web, zal nog lang blijven nadenken en navoelen over dit indrukwekkende werk van Dietske Geerlings. Prachtig!