de dubbele stem van een ontluikende liefde

De zachtheid van een kreeft is het debuut van de Franse Laure Manel die inmiddels een tiental boeken op haar naam heeft staan. Interessant aan deze roman is dat er afwisselend twee perspectieven worden gebruikt, een methode die Manel in staat stelt een fijnzinnig psychologisch portret te schetsen van de manier waarop Elsa en François, de twee hoofdpersonen, hun relatie beleven. Die relatie is waar het in dit boek om draait. Zowel François als Elsa hebben diepe littekens waardoor ze niet openstaan voor de ontluikende liefde tussen hen. Langzaam maar zeker stellen beiden zich steeds meer open voor die liefde en beginnen ze elkaar in vertrouwen te nemen. Manel vertaalt die ontwikkeling op een prachtige manier en zorgt dat de lezer een diep inzicht krijgt in het uitgebreide, psychologische proces dat de hoofdpersonen door moeten maken en de hindernissen die ze moeten overwinnen om zich aan elkaar te kunnen overleveren en de liefde weer een kans te geven. Dat eenzelfde voorval of moment regelmatig vanuit beide oogpunten belicht wordt, geeft het verhaal niet alleen gelaagdheid, maar ook spanning.
Een ander mooi aspect van de roman is het verschil in stem: François’ taalgebruik is een perfecte weerspiegeling van zijn persoonlijkheid en is beduidend simplistischer dan dat van Elsa, want in zijn stem klinkt zijn temperament door. Elsa’s stem biedt een aangenaam tegenwicht in een stream of consciousness-stijl: een stroom van visuele, auditieve en fysieke indrukken.
Bovendien is er een belangrijke rol weggelegd voor het Bretonse schiereiland Finistère. Elementen als water en lucht versmelten dikwijls met de innerlijke monoloog van de vrouwelijke verteller; een kabbelende stroom van ideeën, gevoelens en observaties.