Niet hilarisch

Het boek ‘Van je familie moet je het hebben’ is geschreven door Anna Thomas (pseudoniem voor Marja West). Het gaat over de drie Bloemendaalse oud-geld-zussen en hun moeder. De zussen Constance, Eloïse en Florentine groeiden op in weelde. Ze hebben nu ze volwassen zijn niks aan hun dubbele achternaam als het gaat om geldzorgen, laat staan bij hun relatieperikelen.

Constances antiekzaak zit in het slop en ze komt erachter wat het betekent om vijftig te worden. Ze krijgt tot haar afgrijzen twee keer 'Wen er maar aan' cadeau, en ondertussen leeft haar man zijn eigen leven.

--- blz. 134 Constance
"Wat kan een mens nog doen op zijn zevenenveertigste, behalve bergafwaarts gaan? De Rijn over, met een schip van de Zonnebloem? Bingoën in het buurthuis? 's avond een handwerkje oppakken terwijl ze naar Toen was geluk heel gewoon kijken?" ---

Eloïse krijgt haar makelaarspraktijk maar niet op poten doordat haar goedverdienende vrouw Anneke haar gebruikt als voetveeg en babysitter.

--- blz. 192 Eloise
"Vroeger, toen ze nog bij paps en mama woonde, bewoog ze zich als middelste kind bijna onzichtbaar door het leven. bij de gedacht aan haar ouders wordt ze verdrietig; ze hielden van haar tot ze uit de kast kwam en Anneke voorstelde als haar nieuwe partner... Al die tijd is ze niet meer thuis geweest, voor papa's uitvaart heeft ze zich nota bene achter het familiegraf van de Van Tuyll van Serooskerkentjes verstopt." ---

Florentine vind het lastig om volwassen te worden en woont met haar hippe foodtruck op een camping.

--- blz.58 Florentine
"Ze heeft wat verhalen over Pieters vrouw Caat aan moeten horen... Met kerst viel haar naam drieëntwintig keer in zevenentachtig minuten, toen is ze naar bed gegaan." ---

Hun demente moeder woont alleen in het grote huis en zit op haar geld. Kortom, er moet iets gebeuren in het leven van de zussen. Maar halverwege het boek is daar nog niets aan veranderd. Het boek wordt aangeprezen als het eerste deel in de nieuwe hilarische serie van Anna Thomas. Hier ben ik het niet mee eens. Ik had moeite om het boek uit te lezen en vond het niet hilarisch, bij vlagen zat er een grappig stukje in (zie citaten hierboven).

Normaal gesproken schrijf ik geen recensie als ik het boek niet leuk vind. Ik geef het 1 of 2 sterren op Hebban, zodat ik zelf weet dat ik het niet leuk vond en daar laat ik het bij. Wat ik niet leuk vind, kan een ander namelijk wel leuk vinden. Maar ik heb dit boek gekregen om te recenseren, dus ja als je iets belooft dat moet je dat ook doen.

Het verhaal schiet niet op, de personages blijven in hetzelfde kringetje draaien. Halverwege het boek hebben ze alle drie nog dezelfde problemen met hun relatie, huis én baan. Doordat het langdradig geschreven is, vond ik het irritant worden en leefde ik niet meer echt mee met de personages. Op deze manier is een serie makkelijk gemaakt, je rekt het verhaal gewoon uit over meerdere boeken, ik denk niet dat ik de andere delen ga lezen.