Het komt niet zo vaak voor dat ik zó onder de indruk raak van een boek. Maar Minette Walters is er in geslaagd om een thriller te schrijven die je meesleurt in de fanatieke zoektocht naar de waarheid achter een moord op een zwarte vrouw, in 1978, in een Londense woonwijk.

De hoofdpersoon is eigenlijk mevrouw M. Ranelagh (voor voornaam komt niet voor) en haar zoektocht naar de waarheid. Het boek leest als een documantaire, de briefwisselingen tussen diverse personen worden ook als facimilé's weergegeven. En dat werkt heel goed. Terwijl het verhaal zich ontvouwt worden steeds meer zij-intriges duidelijk. Het gaat niet alleen meer om een moord, maar ook een beroving, van dezelfde Annie Butts, de zwarte dame die leed aan de ziekte van Tourette. Het gaat oom het aan de kaak stellen van racisme, eind jaren zeventig, in Londen, of meer nog, in de UK. En we komen er achter waarom de Ranelagh's min of meer hals over kop verhuisden van Londen naar Kaapstad... als is de reden aan het begin van het verhaal nogal anders dan de werkelijke redenen, die later duidelijk wordt. Het gaat om drankmisbruik en kindermishandeling en eigenlijk om het falen van omstanders die wisten wat er aan de hand was, maar toch niets deden, omdat ze angst hadden dat hun eigen stiekeme dingetjes wel eens boven water konden drijven.

Werkelijk een aangrijpend verhaal, waarin duidelijk wordt dat mensen met een slechte achtergrond het toch kunnen redden, en waarin de ware (slechte) aard van mensen, die lang verborgen bleven, uiteindelijk naar boven komen.

De titel slaat op twee zaken: de slangen rond het beeldje dat een rol speelt, en op de arrd, de zielen van veel spelers in dit drama.

Het gebeurt niet vaak dat je in een thriller zo enorm op het verkeerde been wordt gezet qua de "whodonnit" maar ik zag het deze keer niet aankomen.

Minette Walters heeft mij tot nu toe niet teleurgesteld, en mijn waardering voor deze schrijfster is met dit boek met enorme stappen toegenomen!