Verboden toegang

Ik kijk er eigenlijk best reikhalzend naar uit als ik zie dat er een nieuwe Belinda Aebi in aantocht is. De verwachtingen zijn steeds redelijk hoog en tot op heden altijd ingelost, ook nu met deze nieuwe Verboden toegang.
Volkstuintjes aan de rand van de stad, een typische setting ergens in Vlaanderen, zo herkenbaar voor velen. Waar die vroeger hoofdzakelijk in gebruik waren bij arbeiders worden die heden ten dagen ook steeds meer gebruikt door bewoners van een andere origine. Deze nuttige en dikwijls noodzakelijke vrijetijdsbesteding wordt net zoals onze maatschappij meer en meer multicultureel. En daar komt dan terug zo’n typische Aebi-trek, maatschappijkritisch en er niet voor terugdeinzend om onszelf even in het hemd te zetten. Hekjes goed op slot, hier en daar Vlaamse Leeuw vlaggen (en misschien zelfs ook de Vlaamse Strijdvlag…), een beetje gezonde jaloezie, afgunst maar ook vriendschap, goed burenschap en verdraagzaamheid.
Het verhaal begint onmiddellijk met het vergrijp, de moord. Brutaal en hard. Maar het is de schrijfkunst die hier totaal niet toelaat dat je er iets van kan begrijpen. Het is raden naar het waarom en door wie. Het krantenartikel: “Dode door felle brand in volkstuintjes Temse“, en het gesprek nadien tussen twee personages schept evenmin duidelijkheid maar één ding is zeker zij hebben iets te maken met het slachtoffer. Pas op eind van kom je echt te weten hoe de vork in de steel zit, vakmanschap noem ik dat.
Het is terug aan het team van Raf en Stef, oude bekenden voor wie de boeken van Aebi enigszins volgt, om die zaak uit te spitten. Ze krijgen opnieuw hulp van Emmy, forensisch antropologe, ook geen nieuw gezicht.
En dan out of the blue, een kleine maar opmerkelijke passage uit 1975 van een jong kind. Opnieuw stellen er zich vraagtekens, te meer omdat dit binnen bepaalde episoden terugkeert maar steeds opvorderend in tijd. Geloof mij, dit kan alle kanten uitgaan en zelfs een veellezer zoals ik moest dit maar over mij laten komen. Opnieuw slaat de vakkundigheid toe want ook hier komt pas op het eind van het verhaal duidelijkheid, een duidelijkheid waar zelfs geen namen of verwijzingen aan te pas komen maar oh, zo helder en klaar. Ik maak er een diepe buiging voor en neem mijn hoed af.
Ondertussen vordert het onderzoek van Raf en Stef maar moeizaam. Er is een misdaad gepleegd maar er zijn nergens aanwijzingen te vinden. Zij verhoren alle mogelijke verdachten, gaan alle denkpistes meermaals na waarbij je, en dat vind ik zo sterk, een inkijk krijgt in de gedachtengang van Raf als rechercheur, als beelddenker. Beide personages die hun oorsprong al hebben in vorige delen worden dieper en dieper uitgespit en er komt zelfs een niet zo aangename ontdekking voor Stef die al lang een trauma met zich meesleept.
Niettegenstaande de vele vraagtekens waarmee Stef moet leven is er wel Emmy, collega en vriendin waar hij zich goed bij voelt. Beiden voelen zich goed bij elkaar, ze hebben afspraken gemaakt. Maar een mens blijft een mens met zijn emoties en zijn verlangens.
Deze verhoren met buren en verdachten leggen een prachtig schouwspel van onze Vlaamse kleinburgerlijkheid bloot maar tonen ook de mens die niet tegen onrecht kan en wil helpen, dikwijls uit onverwachte hoek. Totdat dat ene kleine detail en het tot de wanhoop gedreven buurtonderzoek mogelijk iets zou kunnen opleveren.
Aebi brengt dit in een prachtige multiculturele setting waar geen vooroordeel uit de weg wordt gegaan, het stemt ons tot nadenken. De gehele, doorknede en zorgvuldig opgebouwde structuur waarbij ik angstvallig weinig over wil loslaten leidt uiteindelijk tot de oplossing. Een akelig actuele oplossing.
Dit verhaal is meer dan een thriller, dit is voor een groot deel ons leven met een spanningsdraad doorheen geweven.
Jan Stevens, redacteur boekensite.gent