Hoe heeft het zover kunnen komen?

Heel subtiel staat op de omslag dat het hier om een memoir gaat. En het betreft hier inderdaad een herinnering, een herinnering aan een (pak-) huis vol voorwerpen, maar tevens een herinnering aan een volledig vastgelopen huwelijk. Ik was reeds een aardig eindje op weg in het boek toen in een interview las met de auteur, Christien Brinkgreve, en er toen pas achter kwam dat het hier om haar eigen huwelijk ging; een huwelijk met een recent aan kanker overleden echtgenoot. Op indringende wijze beschrijft Christien Brinkgreve een huwelijk met een man waarvan ze ooit gehouden heeft maar gaandeweg de verwijdering steeds groter wordt. “Hoe heeft het zover kunnen komen?” had ook de titel kunnen zijn van dit boek. Zij destijds hoogleraar, en hij een gezien én gewaardeerd redacteur/journalist. Met deze achtergrond zou je denken dat het mogelijk moet zijn de conversatie in een relatie levendig te houden. Niets is minder waar, bij voorkeur trekt zowel Christien en ook haar man zich terug in haar eigen werkplek in het huis en corresponderen met elkaar via eMail. Ja, in het memoir wordt duidelijk dat ook het huis een belangrijke rol in speelt in deze relatie, deels volgestouwd met spullen, maar ook een huis waar beiden op zoek gaan naar hun eigen veilige plek om te leven én te overleven.
Met het boek gaat Christien Brinkgreve op zoek naar antwoorden, hoe heeft dit kunnen gebeuren, hoe is dit te verklaren? Komt het doordat haar echtgenoot op jonge leeftijd een familielid verloren heeft, of is het te verklaren vanuit haar eigen lastige gezinssituatie en problematische relatie met haar moeder? Of speelt mee dat we toen eigenlijk niet zo goed wisten hoe om te gaan met een vrouw die niet alleen moeder en echtgenote is, maar tevens een maatschappelijke carrière nastreeft?
Echtgenoot, die steevast met A. aangeduid wordt in het boek had het daar ook duidelijk lastig mee als hij op z’n sterfbed zegt: “maak jezelf toch niet altijd groter dan je bent”. Over de rolverdeling in het huwelijk is hij tevens duidelijk: “ik had gehoopt dat je je na je proefschrift helemaal aan mij zou wijden”. Het kan maar beter duidelijk zijn... A. is dan inmiddels vervallen is cynisme, depressiviteit en knorrigheid, niet in de laatste plaats veroorzaakt doordat zijn rol in de maatschappij gemarginaliseerd is met het bereiken van de pensioengerechtigde leeftijd. De auteur neemt de lezer mee op haar intieme en persoonlijke ontdekkingsreis, wanneer ze analyseert, toetst en haarzelf spiegelt. Waarom ben ik wel in staat om volle zalen toe te spreken, maar ben ik niet in staat weerwoord te bieden aan mijn man, waarom was ik dan zo timide vraagt ze zich af?
Als lezer blijf je verwonderd achter, maar blijft er ook veel respect over voor de zoektocht van de auteur en de wijze waarop ze dit deel met het grote publiek. Christien Brinkgreve doet dit in een erg prettig, goed leesbare en veelal subtiele stijl, en heeft daarmee een oprecht boek geschreven over liefde, doorzettingsvermogen en conflicterende verwachtingen in een relatie.