De kerktoren in de Reschensee

De schrijfstijl van de auteur is sober, zonder eindeloze decor- en persoonsbeschrijvingen, waardoor het boek onnodig dubbeldik wordt. Buiten dat, het decor zit na al die jaren wel in mijn geheugen gegrift, dan wel op mijn netvlies gebrand. Bij het noemen van alleen de naam Ortler (overigens de enige naam die in het Duits wordt genoemd) zie ik de majestueuze hoogste bergtop van Noord-Italië met haar dikke pak eeuwige sneeuw en het Etschtal op de voorgrond weer voor me. Het pakkende verhaal is evenmin een opsomming van historische feiten. De gebeurtenissen zijn in romanvorm op een natuurlijke manier door het verhaal verweven, passend bij het onderwerp en de tijd waarin het verhaal zich afspeelt. Hierdoor leest het verhaal prettig, je blijft niet haperen op zinnen en woorden en je gedachten dwalen niet af. Kortom: je blijft bij de les. Het verhaal speelt zich in chronologische volgorde af, met af en toe een flashback en een flashforward in een enkele zin of alinea. Het is alsof Trina het verhaal aan de schrijver heeft verteld en hij het voor haar opschreef. Door het lezen van dit verhaal begrijp ik de geschiedenis van Zuid-Tirol veel beter. En wie de geschiedenis begrijpt, begrijpt ook de toekomst. Ik begrijp nu beter de karaktertrekken van de Zuid-Tirolers, hun humor, hun ernst, hun arbeidsethos en de manier waarop ze feesten vieren.Thema’s die onder andere aan bod komen zijn hoop, wanhoop, volharding, vasthouden, loslaten, gelatenheid en weer doorgaan.

De moeder van Trina zegt hierover:

“Verdergaan is de enige toegestane richting, anders had God ons wel ogen aan de zijkant gegeven. Zoals vissen.”

De schrijver heeft me met zijn verhaal weten te raken op meerdere vlakken, van verontwaardiging, liefde tot verdriet, dat als een koude hand om mijn hart greep. Ik heb het verhaal als boeiend en tegelijkertijd hartverscheurend en aangrijpend ervaren.
Als je je in geschiedenis interesseert en met name Zuid-Tirol dan is deze historische roman oprecht een aanrader.

Lees de volledige recensie met mijn ervaringen in Zuid-Tirol hier: https://lievehart.nl/2020/02/recensie-ik-blijf-hier-marco-balzano/