Vaardig geschreven tussendoortje

Michael Palmer heeft in navolging van Robin Cook de pen ter hand genomen en met succes enkele medische thrillers geschreven. De lijfarts is het vijfde boek dat in vertaling uitkomt. De Engelse titel is grappiger: The First Patient, verwijzend naar bijvoorbeeld ‘The First Lady’ voor de echtgenote van de president. De hoofdpersoon van het verhaal is echter Gabe Singleton, huisarts. Niet zo maar een huisarts. Een huisarts die afscheid heeft genomen van alle drukte en machinaties van een grote praktijk, en daarom een redelijk afgelegen praktijk heeft in een boerderij, waar hij ook woont. Op een dag komt zijn oude jeugdvriend Andrew Stoddard langs. Dat is een hele gebeurtenis want Andrew is intussen president geworden. De vriendschap is echter nog net zo goed en als Andrew Gabe dan ook met klem verzoekt om zijn lijfarts te worden kan Gabe niet weigeren.
Al snel blijkt echter dat er iets of iemand bezig is de president te vergiftigen en Gabe staat voor de keus om aan te geven dat de president eigenlijk de macht moet overdragen.
Het boek begint bijzonder vlot en uitnodigend. De dialogen tussen Gabe en Andrew maken dat je direct een goed idee krijgt van het soort vriendschap dat de mannen hebben. En dat ook de president van Amerika maar een gewone man is, tussen alle protocollen door. Zodra Gabe in het Witte Huis aankomt worden er direct enkele andere personen opgevoerd zodat de lezer alvast kan gaan nadenken over wie de slechterik zou kunnen zijn. Misschien zit de slechterik echter wel helemaal niet in het Witte Huis? Feit is dat Gabe geconfronteerd wordt met een doodzieke man en dat de lezer fijn mag meepuzzelen met wat er aan de hand zou kunnen zijn. Tussendoor laat Palmer Gabe wel een romantische ontmoeting hebben. Gelukkig haalt deze verhaallijn de vaart niet uit het verhaal, al zijn de dialogen in dit geval soms nogal kunstmatig. Het is net of Palmer gewoon beter overweg kan met dialogen tussen mannen.
Gaandeweg wordt duidelijk dat er wel degelijk een zeer ingewikkeld plot ten grondslag ligt aan de gebeurtenissen. Palmer legt voldoende uit over bepaalde medische zaken zonder dat het al te ingewikkeld of juist al te simpel wordt.
Uiteindelijk vond ik het geheel nogal vergezocht maar dat neemt niet weg dat Palmer zo’n vaardige stijl heeft dat het moeilijk is het boek weg te leggen.
Helaas kwam ik wel een aardige hoeveelheid heel vreemde dingen tegen in de vertaling. Meestal betrof het echter juist een vreemde vertaling van de meest simpele woorden, zoals het gebruik van ‘naamkaartje’ waar overduidelijk ‘visitekaartje’ had moeten staan.
Al met al echter, zoals de kop al zegt, een vaardig geschreven tussendoortje.