Even diep ademhalen!

Na het lezen van Mijn leven in de hel moest ik even diep ademhalen. Ondanks alle nieuwsberichten ben je als lezer niet altijd voorbereid op de gruwelijke werkelijkheid. De werkelijkheid van Sarah – en duizenden andere meisjes en jonge vrouwen – die onder valse voorwendselen naar Nederland gelokt worden om hier in de prostitutie te belanden, is mensonterend.
De jonge vrouw die schuilgaat achter de naam Sarah had geen leuke jeugd. Integendeel. Zij komt uit het spreekwoordelijke gezin waar moeder niets ziet en vader alles. Sarah wordt misbruikt en niet zo’n beetje ook. Haar enige ‘ontsnapping’ bestaat er uit dat ze uit huis geplaatst wordt… in een kindertehuis waar ze weer misbruikt wordt. Dat ze nog zo ‘normaal’ is gebleven is dan al een raadsel. Nadat ze eindelijk aangifte heeft durven doen tegen haar vader begint ze een nieuw leven met vriend en opleiding. Helaas gaat ook dat niet allemaal van een leien dakje.
Als Sarah dan op een dag een advertentie ziet waarin kindermeisjes gevraagd worden in Amsterdam, hoopt ze op die manier echt met een schone lei te kunnen beginnen. Ze is namelijk dol op kinderen.
U begrijpt het al lezer: Sarah belandt in de hel die raamprostitutie heet. Zonder fatsoenlijk eten wordt ze geacht om elke dag honderden euro’s bij elkaar te verdienen. Hoe sober en eerlijk opgeschreven ook, je wordt een beetje akelig als je het leest.
Na een hele tijd weet Sarah te ontsnappen en kan haar ‘herstel’ beginnen. Helaas zal Sarah nooit meer de oude worden, maar ze heeft wel de moed opgebracht om haar levensverhaal aan iemand te vertellen die het op levensechte maar integere wijze op papier heeft gezet.
Gezien de verhalen over corruptie en eigenaardige wetten zal het nog lang, zo niet heel lang, duren voor deze onfrisse praktijken voorgoed zijn uitgeroeid. En dat is hemelschreiend. Te erg voor woorden.