Dubbel gevoel

Het boek trekt je gelijk in het verhaal. De situatie wordt in het 1e hoofdstuk gelijk op scherp gesteld. Dat belooft veel en dat gecombineerd met de fijne schrijfstijl van René Appel zorgt ervoor dat je in het begin enthousiast doorleest.
Voor mij persoonlijk begint het daarna te schorten. Het lukt mij niet om in te leven in de hoofdpersonage en ook het verhaal ligt mij iets te vaak voor de hand. Geen moment verraste het plot mij of had ik het gevoel dat ik op het puntje van mijn stoel zat.

Het verhaal ontwikkelt zich geleidelijk en er gebeuren echt wel wat vreselijke dingen maar dat las ik zonder dat ik op de een of andere manier meeleefde. En op het einde gaat het verhaal ineens in de versnelling, wordt een universeel thema over ouderliefde in een keer afgeraffeld zodat je ineens met een onvolledig gevoel de laatste bladzijde omslaat.

Er zit ontegenzeggelijk een fijn ritme in het verhaal want ondanks dat het verhaal mij niet zo aansprak, heb ik het toch niet met tegenzin gelezen. Vreemd eigenlijk als ik dit nu zo opschrijf. Ik kan ook niet vergelijken met andere boeken van René Appel maar ik kan mij heel goed voorstellen dat een ander boek met een ander plot en verhaal mij wel zou bekoren. Want Appel fabriceert mooie zinnen en leest gewoon heel lekker weg.