Aangeraakt.

Gepakt, ontroerd, weemoedig en ietwat verdrietig lees en herlees ik de laatste pagina’s opnieuw en opnieuw. Je boek blijft hangen. Overwelmt. Met een mist waaruit je hoopt dat de reeën verschijnen. En dat lukt. Na verloop van tijd en mijmering rest alleen maar stille verwondering.

Een Moeder en een Zoon proberen de trauma’s van vroeger en nu te ontlopen. Wanneer de vader verast is, beginnen beiden behoedzaam, geholpen door de signalen van de natuur, van een paard en een ezel, een sprong reeën, elkaar langzaam, voorzichtig, zelfs wantrouwig, te ontpellen. Al lezend voel je ze twijfelen, zie je ze leren luisteren, zie je ze sloganeske nietszeggende wijsheden doorprikken. Marthe, de moeder, wringt tegen, verlegt gevoelsvragen subtiel naar de andere. Robin, de zoon, loopt niet in de val, opent zich in zijn rauwe eerlijkheid, in zijn hang naar heroïne. Langzaam zie je meer aanraking schijnen. Eerst subtiel een handdruk, een licht drukkie op de schouder. Dan dieper op gevoelens en dichter naar het trauma van vroeger en recent. Om vervolgens die traumata woorden te geven, te delen met de ander, met elkaar.

Van der Stighelen beschrijft dit proces met een verbluffende empathie. Alsof het ook voor hem als schrijver een therapeutisch proces is. De kracht van dit verhaal zit niet alleen in wat gebeurt, maar vooral in hoe mensen ermee omgaan, worstelen, angstig zijn, weifelen, aarzelen en soms riskant boos zijn.

Ik las het boek op een een regenachtige middag. Ik herlas stukken tussendoor. Het boek hield me traag in zijn ban. Zalig. Ik vergat de regen.

Het is een mooie novelle. Het raakt de hulpverlener in me, de vader in me, de man die van zijn vrouw houdt. Dit boek draait om de liefde, hoe schoon en moeilijk ze is, en hoe ze sowieso afscheid inhoudt.