"I love the dead"

Een prachtig boek dat ons toont hoe getalenteerd Kevin Valgaeren is. Hij wijkt in dit verhaal af van zijn vertrouwde terrein, de gothic novel, en brengt ons het verhaal van een necrofiel.
Zoals hij in zijn nawoord zegt wil hij nagaan wat er in het hoofd van zoiemand omgaat. Hij schrijft het werk dan ook als de memoires van de necrofiel.
Dit zorgt ervoor dat je in de huid van de 'bad guy' kruipt. De auteur wil geen sympathie opwekken voor de dader in kwestie maar slaagt er toch in om ons een gewone dagdagelijkse man voor te schotelen die uiterlijk geen enkele tekenen vertoont van zijn verdorven seksuele voorkeur. Een verwijzing naar Hannah Arendt's 'Banaliteit van het kwaad' zou hier niet misstaan.

De persoon vertelt over zijn ervaringen en hoe hij lectuur opzoekt om zichzelf te overtuigen dat hij niet met een probleem zit maar dat necrofilie gewone seksuele voorkeur is als een ander. Hij doet anderen geen kwaad toch? Zijn partners zijn toch al dood. Toch loopt het twee keer gruwelijk fout.

Valgaeren schrijft in zijn nawoord dat de research die hij gedaan heeft hem gruwelijkere zaken heeft laten zien dan hij wilde of kon verwerken in zijn boek. Als ervaren horrorfan is het soms ook beter dan bepaalde zaken aan de verbeelding worden overgelaten... daar zit soms de echte gruwel.

Naast een naar mijn mening ijzersterk verhaal zien we ook opnieuw die vlotte pen van Valgaeren. Het boek leest soepel en vlot. Engelenlust is naar mijn mening een zéér geslaagd werk waar ik van genoten heb. Het was vernieuwend in die zin dat het over een onderwerp gaat die niet veel horrorschrijvers aanraken. Daarom dat ik denk dat dit ook wel wat moed gevergd heeft van de auteur om dit neer te schrijven, wat mijn respect en bewondering alleen maar groter maakt.

Het liedje 'I love the dead' van Alice Cooper zal nooit meer hetzelfde klinken na het lezen van dit boek.