"En uit de bergen kwam de echo" van Khaled Hosseini

Soms lees je een boek dat je zodanig geweldig vindt dat je op voorhand opziet tegen het moment dat je er een recensie van moet schrijven, puur uit angst dat die recensie simpelweg niet genoeg eer voor het boek zou zijn. Dit is een beetje het gevoel dat ik had toen ik “En uit de bergen kwam de echo” las. Ik liet zowel tranen in het begin als op het einde van het verhaal, en leefde elke pagina met de personages mee. Af en toe was het door een tijdsprong even zoeken en nadenken wie het personage dit keer precies was en wat diens rol in het volledige verhaal was, maar keer op keer werd ik gegrepen door het persoonlijke verhaal van het personage in kwestie. Het is een boek dat je denk ik niet in een ruk uitleest maar deel per deel in je opneemt, al op voorhand wetend dat het volledige verhaal nog lang zal nazinderen.

Neem ook eens een kijkje op mijn boekenblog! :)