“Een weeffout in onze sterren” van John Green

Over “Een weeffout in onze sterren” had ik al oneindig veel goede recensies en commentaren gelezen. Toch duurde het eventjes voor ik de knoop doorhakte het boek zelf ook te lezen en wel omdat het thema van dit boek mij mentaal zo zwaar leek. Ik heb eerder al films bekeken die rond het thema kanker draaiden en dat gaf in de bioscoopzaal steeds hetzelfde scenario tot gevolg: ik die na 5 minuten al subtiel mijn zakdoek uit mijn handtas probeer te vissen en op het einde van de film steeds met een slecht gevoel (niet omdat de film slecht was, maar omdat het zo aangrijpt) de zaal verlaat. Tja, wat kan ik zeggen… Ik ben nu eenmaal een gevoelig zieltje :)

Ik ben dan ook ontzettend blij dat ik “Een weeffout in onze sterren” gelezen heb. Al na het lezen van de eerste regels werd ik verliefd op de schrijfstijl van John Green en op de manier waarop hij dit verhaal neergezet heeft. Ik vond het letterlijk een boek met een lach en een traan. De humor van Hazel en Gus toverde steeds een glimlach op mijn gezicht en werd afgewisseld met ontroerende stukken waarbij de tranen over mijn wangen rolden. In tegenstelling tot de films die ik rond dit thema al gezien had, had ik net een heel goed gevoel (dat soort gevoel dat je hebt wanneer je beseft dat je net een fantastisch verhaal gelezen hebt) toen ik het boek uitgelezen had.