Goede verhaallijn

Het boek ‘De kinderen van chronos’ is het derde boek in de reeks geschreven door Pieter Aspe en het is een thriller waarbij je geen flauw benul hebt over wie het gedaan zou hebben totdat je de climax bereikt. Het boek gaat over Van In en Versavel, die moorden oplossen en dat wordt gecombineerd met het privéleven van Van In. Dat privéleven bestaat voornamelijk uit zijn relatie met Hannelore en zijn liefde voor Duvel en sigaren.
Een verhaalelement dat opvallen is, is de taal. De taal is wat ouderwets en Pieter Aspe gebruikt dan ook ouderen vormen van werkwoorden en oudere woorden die tegenwoordig zelden worden gebruikt. Hierdoor zal je soms een woord niet begrijpen en het moeten opzoeken. Deze oude taal komt doordat het verhaal zich afspeelt begin jaren 90 en dat het boek ook geschreven is in deze tijd. Een makkelijk voorbeeld hiervan is de zin: “Zijn gezichtsuitdrukking verried zijn verdriet.” Hier is het werkwoord verraden in de verleden tijd vervoegd, maar dit werd eerst niet begrepen door mij doordat men tegenwoordig ‘verraadde’ gebruikt. Ook de woorden ersatzoplossing, schunnig, echelons… zijn voorbeelden van de vele woorden die je niet vaak hoort in het dagelijkse leven maar toch gebruikt worden. Van In gebruikt ook veel metaforen. Soms zelfs zo absurd dat ze op niets slaan. ‘De zee was zo glad als een babybibs’,’ Waarom zou iemand de kip met de gouden eieren de nek omdraaien’ zijn hier voorbeelden van.
Een tweede verhaalelement is het vertelperspectief. Dit vond ik positief omdat er een meervoudig vertelstandpunt is. Er zijn dus meerdere personages die spreken. Een wissel in vertelstandpunt wordt aangegeven door een nieuw hoofdstuk of een witregel in de tekst. Een meervoudig vertelstandpunt is handig omdat je dan de gedachtegang van meerdere personages kent. Het is wel aanpassen in het begin omdat ik soms het spoor bijster was over wie er aan het praten was, maar na een paar zinnen kom je er wel achter. Ook weet je dan wat er op een andere plaats op hetzelfde moment aan de gang is. Zo is Van In soms het onderzoek aan het voeren terwijl Hannelore iemand zit te ondervragen. Zo beidt het een breder perspectief.
Een derde verhaalelement zijn de personages. Het verhaal speelt zich af in de jaren 90 en doordat het zich dan afspeelt, zijn de personages typisch voor deze tijd. In het boek wordt een transgender persoon vermoord en dit vonden de personages maar raar. In de jaren 90 was dit ook een taboe, wat nu niet meer is. Het hoofdpersonage, die zwanger is, rookt ook sigaretten en drinkt alcohol, iets wat in deze tijd niet meer verantwoordelijk is, maar dat was iets wat in de jaren 90 nog gedaan werd. Er zijn soms wel wat saaie interacties en dialogen tussen Van In, Versavel, Van In’s collega, en Martens, de hoofdcommissaris. Hierdoor krijg je de neiging om deze over te slaan. Van In heeft een grote liefde voor Duvel en sigaren. In het begin erger je je er niet aan dat hij ze consumeert, maar na een tijd begin je je er wel aan te ergeren dat ze het steeds vermelden.
Het boek is een aanrader maar om de rode draad in de boekenreeks, de relatie tussen Van In en Hannelore en hoe ze evolueert, te volgen, is het aangeraden om de twee voorgangers ook te lezen. Dan kom je het verhaal achter de zwangerschap van Hannelore te weten en snap je soms de referenties naar eerdere moorden die gebeurt zijn en die ook verteld staan in een voorganger. Ook refereren ze naar hun aanpak bij voorafgaande moordonderzoeken en hoe ze die kunnen gebruiken en verbeteren. Kort samengevat, goed verhaal maar minder goede personages.