Misschien is het een gat in de markt: een roman die je ook aan je peuter kan voorlezen.

Boek 1 van De Slimste Mens-winnaar Martin Rombouts ligt in België al in de boekhandels. Gelukkig heb ik een gratis exemplaar kunnen bemachtigen, want betalen voor dit lege (letterlijk: nog nooit zoveel wit in een roman gezien), inhoudsloze en uiterst infantiel proza voelt ongeveer alsof je een koffie bestelt en 24,99 moet aftikken (waarom dit boek nóg duurder is dan een gemiddelde roman is helemaal een raadsel). Rombouts, die merkwaardige genoeg elke zin in stukken breekt (om de schijn van poëzie te wekken? omdat hij prozagedichten wil schrijven? omdat hij incapabel is een volzin te formuleren?), gaat de knuffels uit zijn kindertijd af en heeft een voorliefde voor eendjes, waarover hij niet schrijft maar waarvan hij afbeeldingen heeft ingevoegd (waarom zou je in een roman ook iets beschrijven als je gewoon een plaatje erin kan plakken?). Als hij dan toch de letters op zijn toetsenbord weet te vinden om zijn teddybeer te beschrijven, komt er Nijntje-taal uit: 'Ik gebruikte Bruintje als vriendje / Ik gebruikte Bruintje als kussen / Ik gebruikte Bruintje als projectiel om naar mijn moeder te gooien / Ik propte Bruintje in een iets te kleine rugzak voor op vakantie.' En zo gaat het nog even door. Misschien is het een gat in de markt: een roman die je ook aan je peuter kan voorlezen.

Wat ook opvalt in Boek 1 is dat Rombouts niet verder lijkt te komen dan de beschrijving van zijn directe, weinig ontwikkelde ervaring. Vrijwel ieder aforisme begint met Rombouts die iets aan het doen is en een onbenullige gedachte heeft. Na die constatering stopt het ook. Geen reflectie, relativering. Niets. Uit Liefdesleven (V): 'Terwijl ik dit schrijf, denk ik: maar heel veel korte termijnen zijn ook een lange termijn.' Ah, Rombouts heeft tijdsbesef. Uit Mijnenveld (III): 'Soms denk ik: wat ik ook gewoon kan doen, is kleur bekennen / en dat jullie daarvoor klappen.' Ik weet niet of Rombouts met Boek 1 kleur heeft bekend, maar er zal vast een gek zijn die staat te klappen – er zijn ook volwassenen die drie keer per jaar naar de Efteling gaan. Verder denkt Rombouts veel en schrijft dat ook op, dat hij denkt, maar er komen gewoon geen zinnige gedachten op.

Het meest storende is niet eens de gebrekkige taal, de onbenullige onderwerpen of het gebrek aan inhoud, maar het narcisme dat overal in doorschemert. Alleen de flaptekst al: 'Eindelijk is het er dan. [...] Mijn hemelbestormende debuut.' Of de mirror-selfie – blader voor de grap even naar Eendjes (VI) – waarin Rombouts opgewonden lijkt te raken van zijn eigen Badr Hari-blik en opkruipend borsthaar. Het is – zo hoop ik, althans – de kunst van de schrijver om het alledaagse, het banale interessant te maken, de lezer een wereld binnen te lokken, of op zijn minst verslag te doen van gebeurtenissen of gevoelens die doorleefd zijn. In Boek 1 laat Rombouts als een trotse achtjarige zijn kamer zien aan een klasgenootje. Kijk: een knuffel, hij heet Bruintje. Kijk: een eendje, lief he? Kijk: dit is mijn zwemdiploma, ik kan wel tien meter onderwater zwemmen. Een van de redenen waarom ik nooit bij vriendjes wilde spelen.

Toch kijk ik verwachtingsvol uit naar Boek 2. Op dezelfde manier waarop ik 's ochtends ook het nieuws doorspit, op zoek naar het masochistisch genoegen wanneer Trump zijn eigen stupiditeit weer eens heeft overtroffen.