Hartverscheurend verhaal

Verschrikkelijk waar kinderen soms onder te lijden hebben achter gesloten deuren. Want zij kunnen niks aan de situatie thuis doen ,dat is de taak van de ouders en de hulpverleningsinstanties en dat heeeft Yvonne Sonke in haar literaire roman meer dan pijnlijk duidelijk gemaakt. En daarbij houden de ouders en de kinderen het zelf vaak ook verborgen vanwege schaamte en een loyaliteitsconflicten met de ouder(s) wat het moeilijk maakt om het probleem op te merken,inzichtelijk te maken en om er uiteindelijk daadwerkelijk wat aan te kunnen gaan doen, dat vormt een groot probleem dat je als lezer dan ook in het verhaal op meerdere manieren terug ziet komen.Zo valt er bijvoorbeeld in het boek te lezen ,dat de kinderen nauwelijks kleren hebben en die zijn vaak nog te klein ook,thuis is het regelmatig een zwijnenstal,moeder ligt de hele dag in bed etc.In de jaren 70 en 80 stond de kinderbeschermining nog in de kinderschoenen en werd er weing tot niks voor deze kinderen gedaan. En als er wat werd gedaan dan was het eigenlijk al te laat. Heel goed hoe je inzichtelijk hebt gemaakt dat het het hele gezin beetje bij beetje onder de tiranie van de ziekte die alcholisme heet bezwijkt. Had graag nog aan het einde een glimp van hoop gezien.......Dat maakt het allemaal een beetje beter te verhapstukken. Als ik zo lees over twee kleine kinderen van vier en zes jaar oud die het al voor een groot deel van hun jonge leventje eigenlijk in hun eentje moeten zien te rooien terwijl ze dat natuurlijk niet kunnen dan breekt mijn hart....