Verwachtingen waargemaakt

Samen met de ladies of crime las ik de afgelopen weken de langverwachte thriller 'Het jaar van de sprinkhaan' van Terry Hayes. Negen jaar na het verschijnen van 'Ik ben Pelgrim'. Mijn verwachtingen waren hooggespannen en eigenlijk kon hij alleen maar teleurstellen, maar dat heeft hij gelukkig niet gedaan!

Wederom een spionagethriller, spion Kane, in dienst bij de CIA, gaat alleen op geheime missie in de grensstreek Pakistan, Iran en Afghanistan om een informateur in veiligheid te brengen. Alles loopt totaal anders en hij komt ook in oog te staan met de grootste vijand, het meesterbrein van het Leger van de Zuiveren.

De dikke pil is onderverdeeld in vier delen, die onderling totaal verschillen in spanning en setting. Het oogpunt is vooral dat van Kane zelf en zo krijg je zijn echte gevoelens mee als lezer. De koelbloedige spion krijgt een menselijke gezicht, maar verstopt dat voor zijn meerderen en collega's. Dat is een sterk pluspunt. Tel daarbij op dat Terry Hayes, met zijn ervaring als scenarioschrijver, heel filmisch schrijft. De heftige gebeurtenissen spelen zich letterlijk op je netvlies af.

In ieder deel loopt de spanning steeds meer op en heb je de neiging om steeds sneller te gaan lezen om te weten hoe het afloopt. De delen op zich hebben een sterk plot, maar het overkoepelende plot wordt zeker ook niet uit het oog verloren en verrast regelmatig. Het enige jammere was dat de uiteindelijke ontknoping dat niet was en niet verraste.

Nu de vraag: was het negen jaar wachten waard? Ja, dat was het. De thriller leest heel plezierig, is spannend en je kan je identificeren met het hoofdpersonage door de persoonlijke emoties. De gebeurtenissen zijn heftig en laat je ook wel nadenken hoe dicht dit bij de realiteit ligt. We zullen het waarschijnlijk nooit weten, maar het doet zeker realistisch aan en dat is genoeg.

Ik geef vier sterren.