Een boek waar je jouw TANDEN in MOET zetten!

Ik ben zelf één van die miljoenen die mee strijden tegen de vreselijke ziekte kanker.
Wanneer je met die achtergrond de eerste bladzijdes leest van dit boek, voel je onmiddellijk een soort vechtlust. Maar toegegeven, het was pas toen ik de zinnen: 'Als je denkt aan pijn, heb je meteen extra pijn. Dat is dus precies waarom ik nu hier ben.' las dat ik doorhad dat dit boek wel eens over de strijd tegen kanker zou kunnen gaan.

Je weet verdomme goed hoe het voelt wanneer je ziet dat de mensen rondom jou bijna evenveel pijn hebben als jou. Je weet dat een belangrijke entourage alles is, een verschil kan maken.
Wanneer je dus aan het tweede hoofdstuk begint met dit besef, word je nog harder meegesleurd in dit verhaal. Anna Woltz haar idee om de maandenlange behandeling van de moeder met de fietstocht van haar dochter te vergelijken, geeft je koude rillingen. Zo geniaal is het! Want het voelt inderdaad als een tocht waarvan het einde te langzaam dichterbij komt. Alsof je een eindeloze ronde rijdt. Maar doordat je mensen hebt die om je geven en meeleven, voelt het niet elke dag als een strijd die je alleen moet voeren.

Hoedje af voor Anna Woltz hoe ze sommige dingen verwoordt. 'Ik voel het benauwde glas weer. Ken je van die mensen die een wesp niet doodslaan, maar stilletjes een glas over hem heen zetten? Nou, afgelopen winter kreeg ik plotseling een glas over me heen. Ik kon nog steeds alles zien, het meeste was te verstaan, maar ik hoorde er niet meer bij.' & 'Laat mij maar fietsen op dit podium. Laat de wereld zien wat ik hier doe. Mijn moeder voelt zich al maanden verrot door alle medicijnen, vandaag is het mijn beurt.' & 'Stel dat het ook maar een heel klein beetje aan mij ligt, dan blijft mijn moeder leven.'
Deze beschrijvingen raakten me enorm. Dat glas over me heen, ja, dat gevoel ken ik. Hoe mijn lieve familie en vrienden zich moeten gevoeld hebben... Het gekke is, dat het bij mij een glimlach vol trots tevoorschijn toverde, want hé zij zien je zo graag dat ze alles voor je willen doen.

En dan die titel, haaientanden, die eigenlijk alles zegt. Je tanden ergens inzetten zoals Atlanta, zoals de mama van Atlanta. Ja, zo gaat het bij een gevecht tegen zo'n ernstige ziekte. Haaientanden als geluksbrengers. Je vasthouden aan alles wat geluk zou kunnen brengen. Ja, zo gaat het bij een gevecht tegen zo'n ernstige ziekte.
Haaientanden, een boek dat vastbijt en niet meer loslaat... Een boek waar iedereen zijn tanden in zou moeten zetten!