Een geweldig filosofisch boek!

Het verhaal speelt zich af in de Franse kolonisatie in Algerije ( er staan geen precieze data in) en een jongeman genaamd, Meursault is het hoofdpersonage.
Meursault is een Algerijnse man met Franse afkomst dat moet leven met een absurd levensgevoel, in het begin van het boek wordt zijn moeder dat in het gesticht heeft gezeten begraven, hij was niet verdrietig en moest niet aan zijn moeder denken, absurd vind je niet?Hij ontmoet per toeval, op het moment dat hij naar het zwembad ging, Marie die als typiste werkte bij het kantoor : waar hij momenteel werkt. Hij was altijd al verliefd op haar en was dat weer geworden. Daarnaast heeft hij nog vrienden zoals Emmanuel, degene waar hij altijd mee naar de bioscoop gaat en Raymond de politieagent. een trouwe vriend. Alles verliep goed totdat hij, Raymond en Marie een weekend naar het strand op bezoek gingen bij een vriend van Raymond, namelijk : Masson.
Masson woonde daar samen met zijn echtgenote. Ze maakte allemaal veel plezier en spendeerde hun meeste tijd op het strand. Alles verliep naar wens totdat Meursault een Arabier neerschoot, omdat hij eerder Raymond al met een mes neerstak. Dat kwam Meursault niet goed van pas, hij werd gearresteerd, ondervraagd en later in gevangenschap gezet. Na een paar lange zomers werd hij verwacht voor het hof, waar er een uitspraak over hem zou worden gedaan. Marie, zou er zijn. Ze hadden elkaar allang niet meer gesproken of gezien, zelfs daar durfden ze niet onder vier ogen te komen.Het duurde uren en ze kwamen niet tot een besluit totdat de officier van justitie rechtstond en eiste dat hij de doodstraf verdiende, het hof stemde ermee in. Toen Meursault werd begeleid naar zijn cel schreeuwde Marie naar hem, maar nadat hij opgesloten was had Marie niet geschreven, ze bezocht hem niet meer, en op dat moment moest Meursault weer aan zijn moeder denken. Het was vreemd, want hij had dat al een hele, hele lange tijd niet meer gedaan. Hij stuurde een verzoek om gratie dat niet beantwoord werd, waardoor hij de moed verloor. Hij was ongelovig en had absurde gedachten. Want waar hij aan dacht op de nacht voor zijn executie was dat hij zich alleen maar één ding toewenste : dat er veel toeschouwers hem zouden begroeten met kreten van haat op de dag van zijn terechtstelling. Dat was het einde, ik vond het een heel leuk boek, maar ook weer een beetje vreemd. Ik verwachtte dat al, omdat het geschreven is door een filosoof namelijk: Albert Camus, door dit boek won hij in 1957 de Nobelprijs Literatuur ( met zijn originele versie L’étranger. Ik vind dat te titel er niet zo goed bij past, naar mijn mening. Ik heb het in 1,5 uur gelezen, dus redelijk vlot ,dus het was wel een fijn boek. Het boek heeft een open einde, wat ik persoonlijk heel jammer vind, want ik ben geen voorstander van open eindes, maar het zij zo. Het gevoel dat ik er soms gewoon bij had was een beetje vreemd. Ik vind het leuk dat ik zo een beetje meer leer over de gedachten van een filosoof en hoe ik die geïnterpreteerd heb en dat ik meer leer over hoe mensen met goede en slechte ervaringen omgaan. Dus het is zeker een aanrader, als je hier meer te weten over wilt komen. Veel lees plezier!

Julie-Melissa Plava
Go! Atheneum Bree