Hoe vriendschap met zachte hand geneest

Al bij de zesde zin van het boek weet je als lezer dat de ik-persoon zijn vriend kwijt zal raken. Maar hoe verder de vriendschap zich ontwikkelt, hoe sterker je dit als lezer wilt vergeten: deze vriendschap brengt zoveel goeds. De ik-persoon Hiro is een hikikomori, een Japanse jongere die zich opsluit in zijn ouderlijk huis. Wanneer hij voor het eerst in jaren weer buiten komt, ontmoet hij Stropdas. Ze zitten hele dagen tegenover elkaar op een bankje in het park en langzaam gaan ze elkaar vertrouwen. Beide zijn ze volledig tot stilstand gekomen en de verhalen die deze stilstand verklaren hebben één centraal thema, namelijk onechtheid. Om in de samenleving te overleven moet ieder mens een masker dragen, zelfs thuis. Is dat typisch Japans? Na mijn recente lezing van Shogun zie ik in ieder geval opvallende parallellen. De zelfcontrole die gevraagd wordt in Japan is vanuit westers oogpunt bijna onmenselijk. Toch is 'Een bijna volmaakte vriendschap' ook een universeel verhaal over hoe rouw en schaamte een mens kunnen verlammen, maar ook hoe vriendschap die verlamming met zachte hand geneest.