Belangrijke bundel, maar iets meer van verwacht

Ik was eerst super enthousiast want ik hou van alle literatuur over klimaatverandering en natuur, maar deze bundel heeft helaas de hype niet helemaal waargemaakt.

Voor een collectie die zichzelf prijst als 'poëzie in al haar verschijningsvormen' is de meerderheid van de gedichten namelijk hetzelfde. Klimaatverandering is slecht, de natuur vergaat, mensen luisteren niet en dit is absoluut de realiteit die we onder ogen moeten zien. Maar de gedichten geven zo expliciet die boodschap weer zonder poëtisch iets sterks te doen. Er wordt weinig geëxperimenteerd met andere invalshoeken die niet letterlijk zeggen 'de natuur vergaat we luisteren niet' en dan is een bundel van 170 pagina's erg lang (en zo nu en dan ook saai) om te lezen. En dat is zo zonde, want er is zoveel goede klimaatpoëzie die juist de nuance en kritiek op een verrassende manier brengt door vorm en taal, zoals bijvoorbeeld Maartje Smits en Juliana Spahr. Er zijn wel momenten waar dat naar voren komt, zoals het gedicht World Cup of Trees of de woordencollage van Sylvie Marie, maar wat mij betreft hadden zulke perspectieven veel meer gebruikt kunnen worden om een interessantere hedendaagse bundel over klimaat te creëren.

Dat gezegd te hebben, ik vind het wel supergoed dat het collectief van klimaatdichters en deze bundel bestaan, omdat het een mooi overzicht geeft van alle Vlaamse/Nederlandse dichters die zich bezighouden met het klimaat en aandacht genereert voor dit belangrijke onderwerp in de poëzie!