Lezersrecensie
De verloren vrouwen
Een verhaal om stil van te worden en tegelijk een aanzet kan geven tot nadenken aan de tijd van toen en aan onderwerpen die in elke eeuw wel lijken terug te komen.
1966, het jaar dat het allemaal begon voor Frances “Frankie” McCrath. Wanneer ze hoort dat haar broer zich aansluit bij het leger, is er voor haar geen twijfel mogelijk dat ze ook iets wil betekenen voor haar land en het gezin waarin ze is opgegroeid, vooral voor haar vader. “Een plek aan de heldenwand moet je verdienen”, en met deze vaderlijke woorden in haar gedachten is ze in een avontuur gestapt, waarop ze zich nooit had kunnen voorbereiden.
Frankie, op zoek naar haar “ware ik”, was ervan overtuigd dat ze dit zou vinden in Vietnam, net zoals haar broer. Maar ze vindt hier eerder verdriet, ongenoegen, onbegrip, troost, hoop, geluk, machteloosheid en liefde.
Samen met haar twee beste vriendinnen kan ze dit allemaal overleven en zo terugkomen naar huis, wat helemaal niet meer aanvoelt voor haar als “thuis”.
Aan de hand van de tekst op de achterflap, zou ik het boek zelf nooit aangekocht hebben, maar zo zie je maar, dat de setting niets uitmaakt als je een goeie schrijfster hebt.
Zelf ben ik verpleegkundige van beroep, waardoor ik gemakkelijk een connectie voelde met Frankie en zodoende mij meteen kon inleven in het verhaal van Kristin Hannah. In haar nieuwe roman neemt ze ons mee vanaf de eerste zinnen in één ongelofelijk, aangrijpend, ontroerend verhaal, waarbij je niet kan stoppen met lezen.
Voor mij is “goede communicatie” toch wel de rode draad in het verhaal: hier zijn steeds opnieuw verwijzingen van terug te vinden in het boek en dit lijkt van essentieel belang te zijn voor de zelfzorg van het hoofdpersonage Frankie.
Net zoals in haar voorgaande boeken Wintertuin, Nachtegaal en Twee zusjes, kon ik ook hier een traantje wegpinken. Ik kan gewoonweg geen punten bedenken om het boek níet te lezen!
Het was voor mij een unieke ervaring dit boek te mogen lezen en een review te schrijven, dankjewel voor deze kans @bestofromance
1966, het jaar dat het allemaal begon voor Frances “Frankie” McCrath. Wanneer ze hoort dat haar broer zich aansluit bij het leger, is er voor haar geen twijfel mogelijk dat ze ook iets wil betekenen voor haar land en het gezin waarin ze is opgegroeid, vooral voor haar vader. “Een plek aan de heldenwand moet je verdienen”, en met deze vaderlijke woorden in haar gedachten is ze in een avontuur gestapt, waarop ze zich nooit had kunnen voorbereiden.
Frankie, op zoek naar haar “ware ik”, was ervan overtuigd dat ze dit zou vinden in Vietnam, net zoals haar broer. Maar ze vindt hier eerder verdriet, ongenoegen, onbegrip, troost, hoop, geluk, machteloosheid en liefde.
Samen met haar twee beste vriendinnen kan ze dit allemaal overleven en zo terugkomen naar huis, wat helemaal niet meer aanvoelt voor haar als “thuis”.
Aan de hand van de tekst op de achterflap, zou ik het boek zelf nooit aangekocht hebben, maar zo zie je maar, dat de setting niets uitmaakt als je een goeie schrijfster hebt.
Zelf ben ik verpleegkundige van beroep, waardoor ik gemakkelijk een connectie voelde met Frankie en zodoende mij meteen kon inleven in het verhaal van Kristin Hannah. In haar nieuwe roman neemt ze ons mee vanaf de eerste zinnen in één ongelofelijk, aangrijpend, ontroerend verhaal, waarbij je niet kan stoppen met lezen.
Voor mij is “goede communicatie” toch wel de rode draad in het verhaal: hier zijn steeds opnieuw verwijzingen van terug te vinden in het boek en dit lijkt van essentieel belang te zijn voor de zelfzorg van het hoofdpersonage Frankie.
Net zoals in haar voorgaande boeken Wintertuin, Nachtegaal en Twee zusjes, kon ik ook hier een traantje wegpinken. Ik kan gewoonweg geen punten bedenken om het boek níet te lezen!
Het was voor mij een unieke ervaring dit boek te mogen lezen en een review te schrijven, dankjewel voor deze kans @bestofromance
1
Reageer op deze recensie
Gesponsord
Leen (27) zit gevangen in een kelder. Pas als hij zelf begrijpt waarom, zal zijn moeder hem vrijlaten. Literaire thriller. Spannend en aangrijpend. Vakantietip!
Stemmen laat de kracht van taal laat zien. Bijzonder knap hoe Boekwijt erin slaagt warmte en kou en hoop en verdriet in enkele zinnen te vangen.
