Emotioneel met enige voorspelbaarheid

Luanne Rice schrijft in dit boek over emotionele onderwerpen: adoptie, het verlies van dierbaren, maar ook alzheimer en moederschap. Dat zou het boek zwaar kunnen maken, maar dat is niet het geval. Sterker nog, het verhaal kabbelt een beetje voort.Het bestrijkt geen lange periode, het gaat slechts om een paar maanden. Daarnaast is in het begin van het boek al vrij snel duidelijk waar het verhaal naartoe gaat. Dat is niet per definitie negatief, als er nog wat 'spannends' zou gebeuren. Dat gebeurt niet. Het is soms lastig om door het boek heen te komen, omdat het soms nogal 'saai' aandoet. Desalniettemin is het op een prettige manier geschreven, waardoor het mogelijk is om je goed in de personages te kunnen inleven en met hen mee te voelen. Zo twijfelt Jane, de hoofdpersoon, met enige regelmaat over bepaalde zaken. Hierdoor ontstaat vanzelf de vraag: wat had ik in deze situatie gedaan? Jane maakt misschien niet altijd de juiste keuzes, maar Rice geeft een goed kijkje in haar hoofd, waardoor er sympathie voor ontstaat. Idem dito voor de andere personages, die ook voorbij komen. Dat doet de schrijfster erg knap.