Een losse flodder

O’Connell’s vorige boek Judaskind kreeg in de VN Detective & Thrillergids vier sterren en ook de internationale kritieken logen er niet om. De verwachtingen voor haar nieuwe boek De veroordeelde jury waren dan ook hooggespannen. Het schrijven van een goed boek heeft veel voordelen, maar ook zeker een groot nadeel. Je hebt een kwaliteitsniveau hoog te houden en moet als het even kan jezelf steeds overtreffen. O’Connell is daar wat mij betreft met De veroordeelde jury niet in geslaagd.

In een spraakmakende rechtszaak tegen een van moord verdachte radiopresentator stemt de jury unaniem voor vrijspraak. Deze uitspraak is dubieus aangezien het bewijsmateriaal boekdelen spreekt. Na de rechtszaak worden de betrokken juryleden stuk voor stuk vermoord door een seriemoordenaar die zichzelf ‘De Maaier’ noemt. Als er nog maar drie juryleden in leven zijn tast de politie nog steeds in het duister omtrent de identiteit van de moordenaar en zijn motief. Hun beste rechercheur Riker zit na een schietincident waarbij hij ernstig gewond raakte in de ziektewet en overweegt zijn politiewerk aan de wilgen te hangen. Om persoonlijke redenen raakt hij toch betrokken bij de zaak van de Maaier en voordat hij het weet zit hij er middenin. Zal het hem lukken om de moordenaar te vinden voordat de Maaier ook de laatste drie juryleden aan zijn zeis rijgt?

De veroordeelde jury is een beetje een vreemd boek. Op de eerste pagina’s dropt O’ Connell de lezer in een verhaal dat al een tijdje bezig lijkt te zijn. Met een groot vraagteken op het hoofd blijf je als lezer een tijdje ronddolen. De samenhang en het hoe en waarom van gebeurtenissen blijft lang onduidelijk doordat de voorgeschiedenis van het verhaal is weggelaten. Het gevoel midden in een losse flodder te zitten liet mij het hele boek niet meer los. Ik had hierdoor moeite binding met het verhaal en de hoofdpersonen te krijgen. Daarbij komt nog dat inspecteur Riker een niet erg origineel karakter is. Nadat hij is neergeschoten en dit ternauwernood heeft overleefd is hij zwaar getraumatiseerd. En, wat doen militairen en politieagenten met trauma’s altijd in actiefilms en boeken, ze zuipen, vervuilen en zijn depressief tot op het bot. Riker vormt hierop geen uitzondering. Ook de andere hoofdpersonen zijn een beetje typisch. Neem bijvoorbeeld Recherchuer Mallory, tevens oogappel van Riker. Zij is een wees die geen enkele sociale vaardigheid bezit en heel raar uit de hoek kan komen, soms zelfs ronduit agressief. De moordenaar waar het boek toch om draait lijkt me, speelt eigenlijk een bijrol en is niet tastbaar in het verhaal aanwezig. De vrijgesproken radiopresentator geeft het verhaal nog een ongeloofwaardig tintje. Hij roept zijn luisteraars via de radio op om de verblijfplaats van de laatste drie juryleden te achterhalen zodat de Maaier ze kan vermoorden?!?

Hoewel ik het onbestemde stuurloze gevoel tijdens het lezen van het boek niet kwijtraakte was het toch uit voor ik er erg in had. De schrijfstijl was toch pakkend genoeg om het verhaal in een ruk uit te lezen. Maar, ik weet nog steeds niet wat ik er precies mee moet. Het gevoel dat alle vraagtekens met een eenvoudige ingreep waren op te lossen blijft steeds maar door mijn hoofd zweven. Als O’Connell haar volgende boek een betere kop en staart geeft en iets creatiever met de karakters omgaat, wil ik dan ook best nog eens een poging wagen.