Hebban recensie
Potentie voor de toekomst
De Amerikaan Thomas Wheeler maakte al naam als scenarist voor de grote studios in Hollywood. In 2004 beproefde hij zijn geluk op een ander terrein en schreef hij zijn eerste spannende boek met de titel The Arcanum. Dit boek verscheen in juni in Nederlandse vertaling bij Uitgeverij M als Het Arcanum.
Als de oprichter van een geheim genootschap Konstatin Duvall om het leven komt ruiken zijn medestanders al snel onraad. De bevestiging van dit gevoel volgt al snel als blijkt dat een belangrijk boek is verdwenen uit Duvalls nalatenschap. Detective Arthur Conan Doyle en medelid van het genootschap besluit een onderzoek op te zetten naar de verdachte dood van zijn vriend en tevens het mysterie rond het gestolen boek op te lossen. Ondanks de hulp die hij krijgt van de andere leden van het genootschap en wat sympathisanten blijkt dit niet zo eenvoudig te zijn. Doyles tegenstander is de verpersoonlijking van het ultieme kwaad en zo goed als onverslaanbaar
Het Arcanum begint goed. Het is gelijk spannend en vlot en kundig geschreven. Hoe meer het boek echter vordert, hoe minder je als lezer snapt waar je nu eigenlijk in terecht bent gekomen. Wat lijkt te beginnen als een down to earth spannend verhaal over geheimen uit het verleden, verzandt gaandeweg steeds meer in een occult, ongrijpbaar relaas. Het lijkt wel of Wheeler een aantal succeselementen heeft willen mixen tot een knallend geheel. Zo passeren Ghost buster achtige taferelen de revue, gecombineerd met Sherlock Holmes achtig speurwerk. Voeg daar nog wat voodoo, illusionisme, paranormale gaven en een eeuwenoud geheim aan toe en je zou bijna denken dat je de succesformule compleet hebt. Op dit punt moet ik echter afhaken. Naar mijn idee slaat Wheelers fantasie iets teveel door en dat resulteert in een plot met ongeloofwaardige elementen, wat losse eindjes en soms te oppervlakkige wendingen.
Het mysterieuze gehalte in Het Arcanum mag wat mij betreft wel wat tandjes naar benden geschroefd worden. Op het moment dat het occulte duidelijk de overhand kreeg, raakte Wheeler mij als geïnteresseerde lezer kwijt. Dit is echter puur mijn persoonlijke mening. Lezers die niet vies zijn van wat bovennatuurlijke staaltjes zullen denk ik veel meer smullen van dit boek dan ik heb gedaan. Hierom en ook door de goede schrijfstijl verdient dit debuut drie sterren.
Ondanks dat dit boek geen megatopper is, verdient Wheeler het om in de gaten gehouden te worden. Zijn schrijfstijl en vertelkunst hebben absoluut potentie. Met wat bijslijpen van de ruwe kanten en meer aandacht aan een sluitend plot kan deze meneer in de toekomst best eens hoge ogen gaan gooien.
Als de oprichter van een geheim genootschap Konstatin Duvall om het leven komt ruiken zijn medestanders al snel onraad. De bevestiging van dit gevoel volgt al snel als blijkt dat een belangrijk boek is verdwenen uit Duvalls nalatenschap. Detective Arthur Conan Doyle en medelid van het genootschap besluit een onderzoek op te zetten naar de verdachte dood van zijn vriend en tevens het mysterie rond het gestolen boek op te lossen. Ondanks de hulp die hij krijgt van de andere leden van het genootschap en wat sympathisanten blijkt dit niet zo eenvoudig te zijn. Doyles tegenstander is de verpersoonlijking van het ultieme kwaad en zo goed als onverslaanbaar
Het Arcanum begint goed. Het is gelijk spannend en vlot en kundig geschreven. Hoe meer het boek echter vordert, hoe minder je als lezer snapt waar je nu eigenlijk in terecht bent gekomen. Wat lijkt te beginnen als een down to earth spannend verhaal over geheimen uit het verleden, verzandt gaandeweg steeds meer in een occult, ongrijpbaar relaas. Het lijkt wel of Wheeler een aantal succeselementen heeft willen mixen tot een knallend geheel. Zo passeren Ghost buster achtige taferelen de revue, gecombineerd met Sherlock Holmes achtig speurwerk. Voeg daar nog wat voodoo, illusionisme, paranormale gaven en een eeuwenoud geheim aan toe en je zou bijna denken dat je de succesformule compleet hebt. Op dit punt moet ik echter afhaken. Naar mijn idee slaat Wheelers fantasie iets teveel door en dat resulteert in een plot met ongeloofwaardige elementen, wat losse eindjes en soms te oppervlakkige wendingen.
Het mysterieuze gehalte in Het Arcanum mag wat mij betreft wel wat tandjes naar benden geschroefd worden. Op het moment dat het occulte duidelijk de overhand kreeg, raakte Wheeler mij als geïnteresseerde lezer kwijt. Dit is echter puur mijn persoonlijke mening. Lezers die niet vies zijn van wat bovennatuurlijke staaltjes zullen denk ik veel meer smullen van dit boek dan ik heb gedaan. Hierom en ook door de goede schrijfstijl verdient dit debuut drie sterren.
Ondanks dat dit boek geen megatopper is, verdient Wheeler het om in de gaten gehouden te worden. Zijn schrijfstijl en vertelkunst hebben absoluut potentie. Met wat bijslijpen van de ruwe kanten en meer aandacht aan een sluitend plot kan deze meneer in de toekomst best eens hoge ogen gaan gooien.
1
Reageer op deze recensie
