Wat als je grootste nachtmerrie waarheid wordt?

Korte inhoud

‘Twee weken na mijn geboorte gingen we naar de speeltuin, mijn vader, moeder, Nils en ik. Slapend liet ik mij duwen, nog half in mijn dromerige sprookjeswereld. Het was een prachtige dag, de zon dwarrelde in stralen naar beneden en de wind fluisterde de vage belofte van een onbezorgde toekomst in ons oor.’

Sara en Liv is het indringende portret van de korte levens van twee zusjes en de impact die hun dood heeft gehad op het gezin. Geschreven in een prachtige, verstilde stijl en vanuit het bijzondere wisselende perspectief van moeder én kind vertelt Suzan Hilhorst haar autobiografische verhaal. Sara en Liv is een meer dan indrukwekkend debuut over verlies, rouw, hoop en geluk en bovenal een ode aan het leven.

Auteur

Suzan Hilhorst is verslaggever en programmamaker bij BNN-VARA. Haar dochtertjes Sara en Liv overleden beiden aan een nog onbekende stofwisselingsziekte. Haar persoonlijke verhaal bracht haar terug naar een oude liefde: schrijven. Sara en Liv is haar debuut. Inmiddels werkt ze aan een tweede roman.

Bron: Hollands Diep uitgevers.

Mijn mening

Allereerst wil ik uitgeverij Hollands Diep bedanken voor het beschikbaar stellen van het vooruitlees-exemplaar van dit boek.

In dit boek lezen we mee met een in eerste instantie jong en sprankelend gezien met twee kinderen, een koningskoppel, een jongen en een babymeisje. Maar het grote geluk valt al snel in duigen als blijkt dat het gezin te kampen krijgt met een erg ziek kindje.

"En er is de meest basale vorm van hoop. De oerhoop. De kracht die vrijkomt als het leven uit je vingers glipt. Wie doodsangst heeft gekend, weet wat oerhoop is."

Wat als je grootste angst ineens de waarheid wordt?

Dit boek is geschreven vanuit twee perspectieven. De moeder van het gezin, en Sara, het babymeisje. Beiden geven ons een kijkje in hun hoofd en vertellen hun beleving. Zowel dat van moeder als kind neemt je mee in de emotionele rit van vallen en opstaan, verbetering en terugval, verlies en verwerking.

Dit boek doet pijn. Het geeft pijn van binnen, de pijn die het gezin voelt ten tijde van verlies. Tegelijkertijd geeft het je een gelukkig gevoel. Je voelt je gelukkig met de wetenschap dat jouw hoopje geluk veilig ligt te slapen boven.

Tijdens het lezen moest ik denken aan een zinnetje uit een songtekst, namelijk het liedje van Band Aid, Do they know it’s christmastime? En hoe gemeen het zinnetje kan overkomen is het denk ik ook wel de waarheid.

Well tonight thank God it’s them instead of you

Je gunt niemand, zelfs je ergste vijand niet, om mee te maken wat dit gezin heeft meegemaakt, maar toch ben je enorm dankbaar dat het niet jou is overkomen.

Dit boek is mij zeker niet in de koude kleren gaan zitten. Mijn jongste kindje, een dochtertje, heeft als ik dit boek lees, dezelfde leeftijd als Sara. Hierdoor vond ik het erg moeilijk het verhaal niet op mijzelf te betrekken en te vergelijken met mijn leven. Het boek raakte mij dan ook in het diepste van mijn ziel en ik twijfel of het daar snel weer zal uit gaan. Ik heb menig traantje gelaten en zelfs even moeten stoppen met lezen, mezelf bij elkaar moeten rapen en hup weer verder gaan, want man o man, wat een emoties zitten er in dit boek.

Je voelt het verdriet, gekerfd in de harten en zielen van de familie. Voor eeuwig aangebracht, om slechts te doen verplaatsen naar de achtergrond, om nooit te verdwijnen.

Ik heb enorm respect voor de auteur dat zij ons deelgenoot maakt van de grootste nachtmerrie van elke ouder, alleen voor velen van ons is het slechts een nachtmerrie. Voor haar is het de realiteit. Diep respect!